لوپرامید به‌عنوان یک ضداسهال اوپیوئید غیر مرکزی، از طریق کاهش حرکات دودی روده و افزایش جذب آب و الکترولیت در روده عمل می‌کند.
اندیکاسیون:
کنترل و کاهش اسهال حاد غیرعفونی (ناشی از تغییرات غذایی، استرس، مسافرت)
مدیریت موقت اسهال ناشی از داروها (مانند برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای شیمی‌درمانی).
محدودیت: نباید در موارد مشکوک به اسهال باکتریایی مهاجم یا عفونت ویروسی شدید استفاده شود.
۲. اسهال مزمن
در بیمارانی که دچار اسهال مزمن عملکردی یا ناشی از بیماری‌های مزمن روده هستند، می‌توان از لوپرامید برای مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی استفاده کرد.
اندیکاسیون:
سندرم روده تحریک‌پذیر با اسهال (IBS-D) در بیمارانی که پاسخ ضعیفی به اصلاح رژیم غذایی و سایر درمان‌ها دارند.
اسهال ناشی از سوءجذب صفراوی: در بیماران پس از برداشتن ایلئوم یا جراحی‌های روده‌ای مبتلا به اسهال می شوند
۳. اسهال مرتبط با مسافرت
در اسهال مسافرتی خفیف تا متوسط که به علت تغییر در فلور طبیعی روده یا مسمومیت‌های غذایی ایجاد شده، لوپرامید می‌تواند دفعات دفع را کاهش داده و آب‌رسانی بدن را بهبود بخشد.
اندیکاسیون:
در ترکیب با مایع‌درمانی خوراکی (ORS) برای کاهش علائم در موارد غیرتهاجمی.
ممکن است به همراه آنتی‌بیوتیک‌های مناسب مانند سیپروفلوکساسین، آزیترومایسین یا ریفاکسیمین برای تسریع بهبود در موارد عفونی ملایم به‌کار رود.
محدودیت: نباید در اسهال مسافرتی شدید با تب، خون در مدفوع یا عفونت با E. coli تولیدکننده شیگا توکسین (STEC) تجویز شود.
۴. اسهال مرتبط با شیمی‌درمانی
برخی داروهای شیمی‌درمانی (مانند ایرینوتکان، فلوروراسیل، کپسیتابین) باعث اسهال شدید و کم‌آبی بدن می‌شوند که در این بیماران لوپرامید به‌عنوان خط اول درمان در نظر گرفته می‌شود.
اندیکاسیون:
مدیریت اسهال ناشی از مهارکننده‌های تیروزین کیناز (TKI) و مهارکننده‌های ایمونوتراپی.
پیشگیری از اسهال تأخیری ناشی از ایرینوتکان با دوزهای تنظیم‌شده.
محدودیت: اگر اسهال شدید و مقاوم به درمان باشد، نیاز به مداخلات جایگزین دارد.
۵. کنترل اسهال در بیماران دارای ایلئوستومی یا کولوستومی
بیماران دارای ایلئوستومی یا کولوستومی به دلیل افزایش سرعت عبور محتویات روده، مستعد دفع زیاد مایعات و الکترولیت‌ها هستند که می‌تواند منجر به عدم تعادل آب و الکترولیت شود.
اندیکاسیون:
کاهش خروجی مایعات و کمک به افزایش قوام مدفوع در بیمارانی که دچار اسهال مزمن پس از جراحی هستند.
مدیریت دفع مکرر و حجم زیاد مدفوع در بیماران با جراحی‌های روده‌ای و ایلئوستومی.
محدودیت: در بیماران با مشکوک به انسداد روده یا تنگی آناتومیک منع مصرف دارد.
۶. اسهال ناشی از پرتودرمانی
پرتودرمانی در نواحی شکمی و لگنی می‌تواند باعث انتروپاتی ناشی از تشعشع شود که منجر به اسهال شدید و سوءجذب خواهد شد.
اندیکاسیون:
در بیماران تحت پرتودرمانی برای سرطان‌های شکم و لگن (مانند سرطان کولورکتال، سرطان رحم و پروستات) برای کاهش دفعات دفع مدفوع.
محدودیت: در مواردی که اسهال با هماتوشزی (خون تازه در مدفوع) یا نکروز مخاطی همراه باشد، باید با احتیاط استفاده شود.
۷. اسهال در بیماران مبتلا به HIV/AIDS
بیماران مبتلا به HIV/AIDS ممکن است دچار اسهال مزمن مرتبط با عفونت‌های فرصت‌طلب یا داروهای ضدرتروویروسی شوند که کیفیت زندگی آن‌ها را کاهش می‌دهد.
اندیکاسیون:
مدیریت اسهال مرتبط با داروهای ART (مانند مهارکننده‌های اینگراز و مهارکننده‌های پروتئاز.
کنترل اسهال مرتبط با سوءجذب و سوءتغذیه در بیماران HIV مثبت.
محدودیت: باید از نظر وجود عفونت‌های فرصت‌طلب مانند کریپتوسپوریدیوز یا CMV کولیت بررسی شود.
