بیزوپرولول از طریق مهار گیرنده‌های بتا‑۱ قلب، باعث کاهش ضربان و انقباض قلب می‌شود؛ این کاهش منجر به افت فشار خون و کاهش بار کار قلب می‌گردد.
استفاده از این دارو در مدیریت فشارخون مزمن به عنوان بخشی از درمان چندگانه جهت کاهش خطر عوارض قلبی-عروقی توصیه می‌شود.
نارسایی قلبی مزمن پایدار :
بیزوپرولول در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی پایدار، با کاهش فعالیت سمپاتیک و کاهش مصرف اکسیژن میوکارد، عملکرد قلبی را بهبود می‌بخشد.
مطالعات بالینی نشان داده‌اند که استفاده تدریجی از بیزوپرولول در این بیماران منجر به کاهش مرگ و میر و بهبود علائم می‌شود؛ بنابراین، این دارو به عنوان یک درمان استاندارد در نارسایی قلبی شناخته می‌گردد.
آنژین صدری:
بیزوپرولول با کاهش سرعت ضربان قلب و کاهش انقباض میوکارد، تقاضای اکسیژن قلب را کاهش داده و به این ترتیب از بروز درد قفسه سینه جلوگیری می‌کند.
این دارو در بیماران مبتلا به آنژین، به‌عنوان یک استراتژی درمانی جهت بهبود علائم و کاهش دفعات حملات آنژین توصیه می‌شود.
مدیریت بعد از سکته قلبی
بیزوپرولول در بیماران پس از انفارکتوس میوکارد، به‌ویژه در کسانی که علائم نارسایی قلبی دارند، موجب کاهش خطر عوارض قلبی بعدی از جمله سکته‌های عروقی و مرگ ناگهانی می‌شود.
این استفاده به عنوان بخشی از مدیریت محافظتی پس از سکته قلبی در دستورالعمل‌های بین‌المللی توصیه شده است.
کنترل بعضی از انواع آریتمی‌ها :
بیزوپرولول می‌تواند در کنترل سرعت قلب در برخی اختلالات ریتمی مانند فیبریلاسیون دهلیزی مورد استفاده قرار گیرد، به ویژه هنگامی که نیاز به کنترل پاسخ قلبی به تحریکات الکتریکی وجود دارد.
استفاده در این زمینه باید با دقت و بر اساس وضعیت بالینی بیمار انجام شود، چرا که تنظیم دوز دقیق جهت جلوگیری از برادی‌کاردی ضروری است.
