کابرگولین چیست و برای چه مواردی استفاده می شود؟

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف کابرگولین

۱. موارد مصرف تأیید شده
کابرگولین یک آگونیست دوپامین با اثر طولانی‌مدت و تمایل بالا به گیرنده‌های D2 دوپامین است. عملکرد اصلی آن مهار ترشح پرولاکتین از غده هیپوفیز قدامی است

اختلالات افزایش پرولاکتین خون

• مورد مصرف اصلی و تأییدشده کابرگولین، درمان اختلالاتی است که با سطح بالای هورمون پرولاکتین در خون مشخص می‌شوند. این وضعیت می‌تواند علل مختلفی داشته باشد:

تومورهای هیپوفیز ترشح‌کننده پرولاکتین (پرولاکتینوما):

• کابرگولین درمان خط اول برای پرولاکتینوما، اعم از تومورهای کوچک (میکروآدنوم) و بزرگ (ماکروآدنوم)، محسوب می‌شود
• توضیح کاربردی: این دارو با مهار مستقیم سلول‌های لاکتوتروف هیپوفیز، سطح پرولاکتین سرم را به شدت کاهش می‌دهد و در ۷۰ تا ۱۰۰ درصد موارد، باعث کوچک شدن تومور، به‌ویژه در ماکروآدنوم‌ها می‌شود. این اثر برای رفع علائم فشاری تومور مانند اختلالات بینایی حیاتی است

افزایش پرولاکتین خون ایدیوپاتیک:

• زمانی که سطح بالای پرولاکتین بدون علت مشخصی مشاهده می‌شود
• توضیح بالینی: هدف درمانی، بازگرداندن سطح پرولاکتین به محدوده طبیعی است تا علائم مرتبط با افزایش پرولاکتین مانند آمنوره (قطع قاعدگی)، نازایی، گالاکتوره (ترشح شیر غیرطبیعی) در زنان و کاهش میل جنسی و اختلال نعوظ در مردان، بهبود یابد

۲. موارد مصرف خارج از برچسب

سندرم پارکینسون

• ملاحظات بالینی: کابرگولین به دلیل فعالیت آگونیستی قوی بر گیرنده‌های D2 دوپامین در مسیرهای مغزی، قبلاً برای مدیریت علائم سندرم پارکینسون استفاده می‌شد
• احتیاط حیاتی: توصیه‌های بین‌المللی فعلی، استفاده از آگونیست‌های دوپامین مشتق از ارگوت (مانند کابرگولین) را در درمان بیماری پارکینسون به دلیل خطر بالای بروز بیماری دریچه‌ای قلب و فیبروز شدید، محدود کرده و آگونیست‌های غیر مشتق از ارگوت (مانند پرامی‌پکسول و روپینیرول) را ترجیح می‌دهند

بیماری سندرم پای بی‌قرار

• ملاحظات بالینی: کابرگولین می‌تواند برای بهبود علائم این سندرم استفاده شود، زیرا آگونیست‌های دوپامین در کاهش میل غیرقابل کنترل به حرکت دادن پاها مؤثر هستند
• نکته کاربردی: به دلیل نیمه‌عمر طولانی و برنامه دوزگیری مناسب (هفته‌ای یک بار)، برای برخی بیماران با سندرم پای بی‌قرار که نیاز به درمان طولانی‌مدت دارند، مورد توجه قرار گرفته است؛ اما همچنان با احتیاط و در نظر گرفتن ریسک فیبروز باید تجویز شود

مکانیسم اثر کابرگولین

کابرگولین یک داروی آگونیست گیرنده دوپامین است که از مشتقات ارگوت می‌باشد و تأثیرات اصلی آن به شرح زیر است:

• هدف اصلی: کابرگولین به صورت انتخابی و قوی، گیرنده‌های D2 دوپامین را فعال می‌کند. این گیرنده‌ها به طور فراوان روی سلول‌های ترشح‌کننده پرولاکتین در بخش قدامی غده هیپوفیز (سلول‌های لاکتوتروف) قرار دارند
• مهار ترشح پرولاکتین: با فعال کردن گیرنده‌های D2، کابرگولین مستقیماً بر سلول‌های لاکتوتروف اثر می‌گذارد و ترشح هورمون پرولاکتین را به شدت مهار می‌کند. این مهار، اثر درمانی اصلی دارو در درمان اختلالات افزایش پرولاکتین خون است
• اثر طولانی‌مدت: به دلیل اتصال محکم و زمان ماندگاری طولانی‌مدت دارو در محل گیرنده‌های دوپامین هیپوفیز، اثر مهارکنندگی پرولاکتین بسیار طولانی است، که امکان دوزدهی هفتگی را فراهم می‌کند

فارماکوکینتیک کابرگولین

ویژگی‌های فارماکوکینتیک کابرگولین منحصر به فرد بوده و امکان رژیم دوزدهی با فواصل طولانی را فراهم می‌سازد:

• جذب: کابرگولین پس از مصرف خوراکی، به خوبی از دستگاه گوارش جذب می‌شود. مصرف دارو همراه یا بدون غذا تأثیر قابل توجهی بر میزان جذب آن ندارد
• زمان رسیدن به حداکثر غلظت پلاسمایی: غلظت دارو در پلاسما معمولاً حدود ۲ تا ۳ ساعت پس از مصرف خوراکی به حداکثر میزان خود می‌رسد
• اتصال به پروتئین‌های پلاسما: اتصال کابرگولین به پروتئین‌های پلاسما در حد متوسط است و حدود ۴۰ تا ۴۲ درصد را شامل می‌شود
• متابولیسم: کابرگولین به طور گسترده‌ای و از طریق فرآیند هیدرولیز پیوند اوره در کبد متابولیزه می‌شود. نکته بالینی مهم این است که متابولیسم کابرگولین توسط سیستم آنزیمی سیتوکروم P450 حداقلی است و از این رو، احتمال تداخل فارماکوکینتیک با مهارکننده‌ها یا القاکننده‌های قوی این آنزیم‌ها پایین است
• نیمه عمر حذف: کابرگولین دارای نیمه‌عمر حذف نهایی بسیار طولانی است که در افراد سالم حدود ۶۳ تا ۱۰۹ ساعت گزارش شده است. این نیمه‌عمر طولانی، اساس رژیم دوزدهی یک یا دو بار در هفته برای درمان افزایش پرولاکتین خون است
• دفع: دفع دارو عمدتاً از طریق مدفوع صورت می‌گیرد و سهم کمی (کمتر از ۴ درصد) به صورت داروی تغییر نیافته از طریق ادرار دفع می‌شود
• وضعیت خاص: در بیماران با اختلالات کلیوی، تنظیم دوز معمولاً ضروری نیست، اما در بیماران با نارسایی شدید کبدی باید احتیاط بیشتری لحاظ شود

منع مصرف کابرگولین

۱. موارد منع مصرف در بیماری‌ها
مصرف کابرگولین در بیمارانی با شرایط زیر ممنوع است:

• حساسیت مفرط: بیمارانی که سابقه حساسیت مفرط یا واکنش آلرژیک شدید به خود کابرگولین، هر یک از اجزای تشکیل دهنده آن، یا سایر مشتقات ارگوت (مانند پرگولاید یا بروموکریپتین) دارند
• سابقه بیماری دریچه‌ای قلب: کابرگولین به دلیل احتمال بروز فیبروز ریوی، پری‌کاردیال و رتروپریتونئال، و به ویژه بیماری دریچه‌ای قلب ناشی از آگونیست‌های دوپامین، در بیمارانی که سابقه یا شواهد آناتومیک یا بالینی اختلالات دریچه‌ای قلب (مانند برگشت شدید دریچه‌ها) در اکوکاردیوگرافی دارند، منع مصرف دارد
• نارسایی کبدی شدید: از آنجایی که کابرگولین عمدتاً در کبد متابولیزه می‌شود، در بیماران با نارسایی شدید کبدی باید منع مصرف داشته یا با احتیاط و نظارت بسیار دقیق و کاهش دوز تجویز شود.
• فشار خون بالا در دوران بارداری یا پس از زایمان: کابرگولین برای مهار شیردهی در زنانی که سابقه پره‌اکلامپسی، فشار خون بالای کنترل نشده پس از زایمان، یا سایر شرایط پرفشاری خون دارند، منع مصرف دارد؛ زیرا ممکن است خطر عوارض جدی قلبی عروقی را افزایش دهد

۲. موارد منع مصرف بارداری و شیردهی

بارداری

• منع مصرف نسبی: در صورت ابتلا به تومور هیپوفیز (پرولاکتینوما)، هدف درمان کاهش سطح پرولاکتین و کوچک کردن تومور است. در زنانی که قصد بارداری دارند و با کابرگولین تحت درمان قرار می‌گیرند، به محض تأیید بارداری، در صورت عدم وجود ماکروآدنوم (تومور بزرگ) که به میدان بینایی فشار وارد کند، درمان با کابرگولین معمولاً باید قطع شود
• نکته بالینی: اگرچه داده‌های انسانی موجود نشان دهنده افزایش خطر نقائص مادرزادی نیستند، اما مصرف آن باید محدود به مواردی باشد که مزایای درمان (مانند کنترل تومور بزرگ) به طور واضح بر خطرات احتمالی آن غلبه دارد

شیردهی

• منع مصرف مطلق: مصرف کابرگولین در دوران شیردهی ممنوع است
• دلیل: کابرگولین به دلیل خاصیت قوی مهارکنندگی ترشح پرولاکتین، می‌تواند تولید شیر را به طور کامل متوقف یا کاهش دهد. اگرچه ترشح دارو در شیر مادر به خوبی مشخص نیست، اما هدف درمانی آن دقیقاً مهار شیردهی است و بنابراین در زنانی که مایل به شیردهی هستند، نباید استفاده شود

۳. موارد منع مصرف در کودکان

• منع مصرف: ایمنی و اثربخشی کابرگولین در کودکان و نوجوانان زیر ۱۶ سال هنوز به طور کامل ثابت نشده است
• توصیه بالینی: مصرف کابرگولین در این گروه سنی توصیه نمی‌شود، مگر در شرایط بسیار خاص و تحت نظر متخصص غدد کودکان، با در نظر گرفتن ریسک و فایده درمان

عوارض جانبی کابرگولین

عوارض جانبی شایع (شیوع بیشتر از ۵ درصد)

این عوارض بیشترین میزان مشاهده را در کارآزمایی‌های بالینی داشته و به طور مستقیم با فعالیت آگونیستی دوپامین مرتبط هستند:

• تهوع: شایع‌ترین عارضه گوارشی است که شیوع آن حدود ۲۹ تا ۳۳ درصد گزارش شده است. این عارضه اغلب وابسته به دوز است و با مصرف دارو همراه با غذا یا تیتر کردن آهسته دوز، قابل کنترل است
• سردرد: یکی از عوارض عصبی شایع، با میزان شیوع تقریباً ۲۶ درصد
• سرگیجه: شیوع این عارضه در حدود ۱۵ تا ۱۷ درصد از بیماران گزارش شده است
• ضعف یا سستی: میزان مشاهده ضعف و کاهش انرژی در حدود ۱۵ درصد است
• یبوست: یک عارضه گوارشی رایج با شیوع تقریباً ۷ تا ۱۱ درصد
• درد شکمی: حدود ۵ تا ۱۰ درصد از بیماران درد یا ناراحتی شکمی را تجربه می‌کنند
• سوء هاضمه: شیوع این عارضه حدود ۵ درصد است
• استفراغ: کمتر از تهوع، با شیوع حدود ۵ درصد مشاهده می‌شود

عوارض جانبی با شیوع کمتر (شیوع ۱ تا ۵ درصد)

این عوارض با اینکه کمتر از موارد فوق شایع هستند، اما از نظر بالینی مهم تلقی می‌شوند:

• افت فشار خون وضعیتی: کاهش فشار خون هنگام تغییر وضعیت بدن، با شیوع حدود ۴ درصد مشاهده می‌شود
• خواب‌آلودگی: شیوع این عارضه حدود ۴ درصد است. این عارضه مهم است زیرا می‌تواند توانایی رانندگی یا کار با ماشین‌آلات را مختل کند
• افسردگی: علائم خلقی مانند افسردگی در حدود ۳ درصد از بیماران گزارش شده است
• نشانگان سینه درد: احساس درد یا ناراحتی در قفسه سینه با شیوع حدود ۲ تا ۳ درصد
• گرگرفتگی: این عارضه وازودیلاتوری در حدود ۱ تا ۳ درصد از بیماران مشاهده می‌شود
• اختلالات بینایی: مانند تاری دید، با شیوع حدود ۱ درصد

عوارض جانبی نادر و مهم (شیوع کمتر از ۱ درصد)

اگرچه نادر هستند، اما این عوارض نیازمند توجه ویژه بالینی و پایش دقیق هستند:

• فیبروز و بیماری دریچه‌ای قلب: این عارضه جدی، به ویژه در دوزهای بالاتر یا استفاده طولانی‌مدت برای بیماری پارکینسون، ممکن است رخ دهد. شیوع دقیق آن در دوزهای استاندارد پرولاکتینوما بسیار پایین (کمتر از ۱ درصد) است، اما بسیار خطرناک محسوب می‌شود و نیاز به اکوکاردیوگرافی دوره‌ای دارد
• اختلالات کنترل تکانه: شامل افزایش میل جنسی، اعتیاد به قمار و رفتارهای جبری دیگر، با شیوع بسیار پایین (کمتر از ۱ درصد) گزارش شده است، اما برای پزشک اهمیت بالایی دارد
• علائم روان‌پریشی: توهم و هذیان به ندرت مشاهده شده است

تداخلات دارویی کابرگولین

مشخصات کلی تداخلات:

• آگونیست گیرنده 5-HT2B (قوی)
• آگونیست دوپامین
• تشدید اثرات کاهنده فشارخون

تداخلات رده X (پرهیز):

آگونیست های آلفا و بتا، آگونیست های آلفا 1، عوامل ضد سایکوز، متوکلوپرامید، نفازودون، نیتروگلیسیرین، پیپامپرون، آگونیست های گیرنده سروتونینی 5-HT1D (تریپتان ها)، سولپیرید

کاهش اثرات داروها توسط کابرگولین:

عوامل ضد سایکوز، متوکلوپرامید، نیتروگلیسیرین، پیپامپرون، سولپیرید

کاهش اثرات کابرگولین توسط داروها:

متوکلوپرامید، پیپامپرون، سولپیرید

افزایش اثرات داروها توسط کابرگولین:

آگونیست های آلفا و بتا، آگونیست های آلفا 1، نفازودون، عوامل سروتونرژیک (با خطر بالا)، آگونیست های گیرنده سروتونینی 5-HT1D (تریپتان ها)

افزایش اثرات کابرگولین توسط داروها:

بتابلاکرها، کلروپروکائین، کلاریترومایسین، لیسورید، لورکاسرین، نفازودون، نیتروگلیسیرین، ربوکستین، آگونیست های گیرنده سروتونینی 5-HT1D (تریپتان ها)

تداخلات دارویی مهم کابرگولین

به دلیل مکانیسم اثر کابرگولین به عنوان آگونیست دوپامین، تداخلات آن عمدتاً بر سیستم‌های دوپامینرژیک، آدرنرژیک و فشار خون متمرکز است.

داروهای کاهنده اثربخشی کابرگولین (آنتاگونیست‌های دوپامین)

مصرف همزمان این داروها با کابرگولین می‌تواند اثرات کاهنده پرولاکتین کابرگولین را خنثی کند و در نتیجه درمان افزایش پرولاکتین خون با شکست مواجه شود.

• داروهای ضد روان‌پریشی (مانند هالوپریدول، کلرپرومازین، الانزاپین، ریسپریدون): این داروها مسدودکننده‌های گیرنده دوپامین هستند و اثرات کابرگولین را به‌شدت کاهش می‌دهند.
• داروهای ضد تهوع (مانند متوکلوپرامید): این دارو با مسدود کردن گیرنده‌های دوپامین در مرکز استفراغ و هیپوفیز، اثربخشی کابرگولین را مختل می‌کند.

داروهای افزایش‌دهنده اثر کابرگولین (افزایش خطر افت فشار خون)

مصرف همزمان این داروها می‌تواند اثر کاهش فشار خون کابرگولین را تشدید کند.

• داروهای کاهنده فشار خون (مانند آملودیپین، متوپرولول، لیزینوپریل): مصرف همزمان با کابرگولین می‌تواند خطر افت شدید فشار خون و سرگیجه را افزایش دهد. در شروع درمان باید احتیاط و پایش فشار خون صورت گیرد.

داروهای افزایش‌دهنده عوارض جانبی

• سایر مشتقات ارگوت (مانند ارگوتامین): استفاده همزمان با سایر داروهای مشتق از ارگوت (مانند داروهای مورد استفاده در میگرن) به دلیل خطر افزایش شدید فشار خون و پتانسیل بروز عوارض جانبی ارگوت (مانند انقباض عروقی) توصیه نمی‌شود.

ملاحظه ویژه

کابرگولین به ندرت توسط آنزیم‌های سیتوکروم P450 متابولیزه می‌شود. بنابراین، تداخلات فارماکوکینتیک با مهارکننده‌ها یا القاکننده‌های آنزیمی (مانند کتوکونازول یا ریفامپین) بعید است یا از نظر بالینی مهم نیست.

تداخل با غذا

• تأثیر غذا بر جذب: مطالعات نشان می‌دهند که مصرف کابرگولین همراه یا بدون غذا تأثیر قابل توجهی بر جذب یا اثربخشی کلی دارو ندارد. برای کاهش عوارض جانبی گوارشی شایع (مانند تهوع)، به بیمار توصیه می‌شود که دارو را همراه با غذا مصرف کند.
• الکل: مصرف الکل همراه با کابرگولین ممکن است خطر بروز افت فشار خون وضعیتی، سرگیجه و خواب‌آلودگی را افزایش دهد و باید از آن پرهیز شود.

تداخل در آزمایشات
کابرگولین مستقیماً با متدولوژی‌های استاندارد آزمایشگاهی برای سنجش‌های رایج تداخل نمی‌کند.

• تداخل در سطح پرولاکتین: مهم‌ترین اثر آن، کاهش شدید سطح پرولاکتین است که در واقع اثر درمانی مورد نظر است و نباید به عنوان تداخل آزمایشگاهی تلقی شود.

تغییرات آزمایشگاهی غیرمستقیم:

• تست‌های عملکرد کبد: در موارد بسیار نادر، افزایش گذرا و بدون علامت آنزیم‌های کبدی گزارش شده است.
• اکوکاردیوگرافی: اگرچه یک تست آزمایشگاهی خون نیست، اما از نظر بالینی مهم است که تجویز طولانی‌مدت کابرگولین نیاز به پایش اکوکاردیوگرافی دوره‌ای برای تشخیص زودهنگام فیبروز و بیماری دریچه‌ای قلب دارد.

هشدار ها کابرگولین

۱. هشدارهای کامل و جامع کاربردی

بیماری دریچه‌ای قلب و فیبروز

• هشدار حیاتی: کابرگولین، به عنوان یک مشتق از ارگوت، با خطر بروز فیبروز در اندام‌های مختلف از جمله دریچه‌های قلب، غشاهای پیرامون قلب (پری‌کاردیوم) و فضای پشت صفاق همراه است
• اقدام بالینی: قبل از شروع درمان طولانی‌مدت، باید یک اکوکاردیوگرام پایه برای رد وجود بیماری دریچه‌ای قلب موجود انجام شود. در طول درمان طولانی‌مدت، انجام اکوکاردیوگرام‌های دوره‌ای (به عنوان مثال، شش ماه پس از شروع و سپس سالانه) برای پایش تغییرات دریچه‌ها، ضروری است. در صورت مشاهده شواهد فیبروز یا ضخیم شدن دریچه‌ها، باید مصرف دارو قطع شود.

افت فشار خون وضعیتی

• کابرگولین می‌تواند باعث افت فشار خون وضعیتی شود که خطر سرگیجه و غش کردن را افزایش می‌دهد. این عارضه به‌ویژه در شروع درمان یا هنگام افزایش دوز محتمل‌تر است
• توصیه: در روزهای ابتدایی شروع درمان، پایش فشار خون بیمار در حالت نشسته و ایستاده توصیه می‌شود. به بیمار توصیه کنید هنگام تغییر وضعیت بدن، آهسته عمل کند

اختلال عملکرد کبدی

• در بیمارانی که مبتلا به نارسایی شدید کبدی هستند، دوز درمانی باید با احتیاط فراوان تنظیم و کاهش یابد. اگرچه مکانیسم متابولیسم آن ارتباط کمی با سیتوکروم P450 دارد، اما به دلیل نقش کبد در دفع دارو، کنترل عملکرد کبد ضروری است

خواب‌آلودگی و حملات خواب ناگهانی

• کابرگولین می‌تواند در برخی بیماران باعث خواب‌آلودگی یا حملات خواب ناگهانی شود، حتی در حین انجام فعالیت‌های روزمره
• توصیه: به بیمارانی که این عارضه را تجربه می‌کنند، قویاً توصیه شود که از رانندگی یا کار با ماشین‌آلات سنگین خودداری کنند.

۲. اووردوز کابرگولین و درمان آن

تظاهرات بالینی اووردوز

اووردوز کابرگولین احتمالاً به دلیل فعالیت بیش از حد آگونیست دوپامین است و عمدتاً با علائم زیر بروز می‌یابد:

• حالت تهوع و استفراغ (به دلیل تحریک گیرنده‌های دوپامین در ناحیه شیمی‌گیرنده ماشه‌ای)
• افت فشار خون وضعیتی یا افت شدید فشار خون
• سرگیجه و غش
• توهم

مدیریت درمان اووردوز

• درمان اووردوز کابرگولین عمدتاً حمایتی است و بر مدیریت علائم بالینی متمرکز است. پادزهر خاصی برای کابرگولین وجود ندارد
• رفع آلودگی: در صورت مصرف کمتر از یک ساعت، ممکن است شستشوی معده یا تجویز زغال فعال در نظر گرفته شود

مدیریت افت فشار خون:

• درمان اصلی شامل حمایت قلبی عروقی و بازگرداندن فشار خون به محدوده ایمن است
• به صورت اولیه، باید از طریق تزریق وریدی مایعات مناسب، حجم خون داخل عروقی بیمار افزایش یابد
• در صورت عدم پاسخ به مایعات، تجویز داروهای آگونیست آلفا-آدرنرژیک (مانند نوراپی‌نفرین یا دوپامین) برای کمک به افزایش فشار خون ضروری است

مدیریت علائم روان‌پریشی:

• در صورت بروز توهمات شدید ناشی از تحریک بیش از حد گیرنده‌های دوپامین، تجویز داروهای ضد روان‌پریشی (مانند نسل دوم داروهای آتیپیک) که دارای خاصیت مسدودکنندگی گیرنده‌های دوپامین هستند، می‌تواند در کاهش این علائم مؤثر باشد
• نظارت: بیمار باید از نظر علائم حیاتی، وضعیت روانی و عملکرد قلبی عروقی تحت نظارت دقیق و مداوم قرار گیرد

توصیه های دارویی کابرگولین

۱. توصیه‌های دارویی برای بیمار
این دستورالعمل‌ها را به صورت واضح و کاربردی به بیمار ارائه دهید:

زمان و نحوه مصرف:

• کابرگولین را دقیقاً طبق دستور پزشک مصرف کنید؛ معمولاً یک یا دو بار در هفته
• به دلیل احتمال عوارض گوارشی، توصیه می‌شود دارو را همراه با غذا مصرف کنید
• اگر برنامه درمانی شما شامل دوزهای پایین است، پزشک ممکن است آن را در روزهای خاصی از هفته تجویز کند. به این برنامه پایبند باشید

فراموشی دوز:

• اگر یک نوبت مصرف دارو را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید
• اگر بیش از چند روز از زمان مصرف گذشته است، با پزشک تماس بگیرید تا دوز بعدی شما را تنظیم کند
• هرگز دوز فراموش شده را دو برابر نکنید

اثرات جانبی شایع:

• عوارض شایع شامل تهوع، سردرد، یا سرگیجه است. برای کاهش تهوع، دارو را با غذا بخورید
• در صورت احساس خواب‌آلودگی شدید یا حملات خواب ناگهانی، از رانندگی یا کار با ماشین‌آلات سنگین جداً خودداری کنید و فوراً به پزشک اطلاع دهید

اخطارهای مهم:

• قبل از باردار شدن یا به محض اطلاع از بارداری، حتماً با پزشک مشورت کنید
• در طول درمان و برای مدت کوتاهی پس از قطع دارو، از شیردهی خودداری کنید، زیرا کابرگولین شیردهی را متوقف می‌کند
• در صورت بروز هرگونه تغییرات رفتاری مانند افزایش ناگهانی میل جنسی یا تمایل به قمار، پزشک را در جریان بگذارید

۲. توصیه‌های دارویی مخصوص پزشک 

تنظیم دوز و شروع درمان:

• دوز شروع معمولاً ۰.۲۵ میلی‌گرم یک یا دو بار در هفته است
• تنظیم دوز برای پرولاکتینوما باید آهسته و تدریجی، در فواصل ماهانه و بر اساس سطح سرمی پرولاکتین انجام شود. هدف، حفظ سطح پرولاکتین در محدوده طبیعی است

نظارت حیاتی برای فیبروز و قلب:

• پیش از درمان: انجام یک اکوکاردیوگرافی پایه برای رد وجود بیماری دریچه‌ای قلب، به ویژه در بیمارانی که درمان طولانی‌مدت (بیش از ۶ ماه) دریافت خواهند کرد، ضروری است
• حین درمان: انجام اکوکاردیوگرافی دوره‌ای (مثلاً هر ۶ تا ۱۲ ماه یک بار)، ارزیابی علائم و نشانه‌های فیبروز ریوی، پری‌کاردیال یا رتروپری‌تونئال (مانند تنگی نفس، سینه درد، سرفه مداوم) و قطع فوری دارو در صورت تأیید بیماری دریچه‌ای قلب یا فیبروز، الزامی است

بارداری:

• در صورت بارداری در بیمار مبتلا به پرولاکتینوما، اگر تومور کوچک (میکروآدنوم) باشد، معمولاً درمان را قطع کنید. اگر تومور بزرگ (ماکروآدنوم) باشد، باید ادامه درمان را به دلیل خطر عوارض بینایی و فشاری تومور، با احتیاط مورد بررسی قرار دهید.