تریمیپرامین چیست و برای چه مواردی استفاده می شود؟

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف تریمیپرامین

اين دارو درمان بيماري افسردگي مصرف مي‌‌شود.

مکانیسم اثر تریمیپرامین

اين دارو از طريق مهار برداشت مجدد نوراپي‌نفرين و سروتونين توسط غشاء پايانه سلول عصبي پيش‌سيناپسي ، غلظت آنها را در سيستم اعصاب مركزي افزايش مي‌دهد.

فارماکوکینتیک تریمیپرامین

اين دارو پس از تجويز خوراكي و بطور كامل از مجراي گوارش جذب مي‌شود. داراي متابوليسم گذر اول كبدي است. نيمه عمر اين دارو 11-9 ساعت مي باشد. 90% دارو به پروتئين‌هاي پلاسما پيوند مي‌يابد. زمان شروع اثر دارو 3-2 هفته پس از مصرف بوده و دفع آن از طریق كليه‌صورت مي‌گيرد.

عوارض جانبی تریمیپرامین

*
سایر عوارض (درصد نامشخص):
قلبی عروقی: آریتمی قلبی، حوادث عروق مغزی، ادم صورت، گرگرفتگی، بلوک قلبی، افزایش فشارخون، افت فشارخون، سکته قلبی، تپش قلب، تاکی کاردی
سیستم اعصاب مرکزی: الکتروانسفالوگرام غیر طبیعی، آژیتاسیون، اضطراب، آتاکسی، گیجی، هذیان، دیس اورینتیشن (اختلال در تشخیص موقعیت)، سرگیجه، خواب آلودگی، تشدید سایکوز، واکنش خارج هرمی، خستگی، توهم، سردرد، هیپومانیا، بی خوابی، کابوس شبانه، کرختی، خواب رفتگی اندام، نوروپاتی محیطی، بی قراری، تشنج، احساس سوزن سوزن شدن، سندرم ترک
پوستی: ریزش مو، افزایش تعریق، خارش، حساسیت پوست به نور، راش پوستی، کهیر
غدد درون ریز و متابولیسم: تغیر در میل جنسی، گالاکتوره، ژینکوماستی، افزایش قندخون، افت قندخون، سندرم ترشح نامناسب هورمون ضدادراری (SIADH)، افزایش وزن، کاهش وزن
گوارشی: کرامپ شکمی، بی اشتهایی، یبوست، اسهال، درد اپی گاستر (سر دل)، سیاه شدن زبان، تهوع، فلج ایلئوم، بزرگ شدن غده پاروتید، التهاب دهان، طعم ناخوشایند در دهان، استفراغ، خشکی دهان
ادراری تناسلی: هایپرتروفی سینه، سختی در دفع ادرار، ضعف جنسی، تورم بیضه، احتباس ادرار
هماتولوژی و انکولوژی: آگرانولوسیتوز، افزایش سطح ائوزینوفیل، پتشی، پورپورا، ترومبوسیتوپنی
کبدی: یرقان کلستاتیک، افزایش آنزیم های کبدی
ازدیاد حساسیت: ادم زبان
عصبی، عضلانی و اسکلتی: لرزش، ضعف
چشمی: اختلال تطابق، گلوکوم با زاویه بسته، تاری دید، گشادی مردمک
گوشی: وزوز گوش
کلیوی: پر ادراری

تداخلات دارویی تریمیپرامین

*
مشخصات کلی تداخلات:
- سوبسترای CYP2C19
- سوبسترای CYP2D6
- سوبسترای CYP3A4
- تشدید اثرات آنتی کولینرژیک
- تشدید اثرات تضعیف‌کننده CNS
- کاهش اثرات مرکزی هیستامین
- تشدید عوارض اکستراپیرامیدال
- تشدید اثرات افزاینده فشارخون
- تشدید هیپوناترمی
- تشدید اثرات کاهنده فشارخون
- تداخل با اثر آنالوگ های نوراپی‌نفرین رادیونشان شده
- کاهشآستانه تشنج
- تشدید اثرات سروتونرژیک

تداخلات رده X (پرهیز):
آکلیدینیوم، آزلاستین (نازال)، بروموپرید، برومپریدول، سیمتروپیوم، داپوکستین، دروندارون، الوکسادولین، فکسینیدازول، گلیکوپیرولات (استنشاق دهانی)، گلیکوپیرونیوم (موضعی)، فراورده‌های رادیو دارویی آیوبنگوان، ایپراتروپیوم (استنشاق دهانی)، لووسولپرید، لینزولید، متیلن بلو، مهارکننده‌های مونو آمین اکسیداز (ضدافسردگی)، اورفنادرین، اوکساتومید، اوکسوممازین، پارالدهید، پیتولیسانت، پتاسیم کلرید، پتاسیم سیترات، راساژیلین، روفناسین، سافینامید، سلژیلین، تالیدومید، تیوتروپیوم، اومکلیدینیوم

افزایش اثرات داروها توسط تریمیپرامین:
الکل (اتیل)، آگونیست های آلفا/ بتا، آگونیست های آلفا 1، آمیفاپپریدین، آمفتامین‌ها، داروهای آنتی کولینرژیک، داروهای ضد سایکوز، آسپیرین، آزلاستین (نازال)، آگونیست های بتا 2، بلونانسرین، برکسانولون، بوپرنورفین، بوپروپیون، سیمتروپیوم، سیتالوپرام، کلوزاپین، تضعیف‌کننده‌های CNS، دسموپرسین، دروندارون، الوکسادولین، اس سیتالوپرام، فکسینیدازول، فلونیترازپام، گلوکاگون، گلیکوپیرولات (استنشاق دهانی)، آیوهگزول، آیومپرول، آیوپامیدول، متوتری‌مپرازین، متیلن بلو، متی‌روسین، میرابگرون، نفازودون، نیکوراندیل، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (اختصاصی COX2)، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (غیراختصاصی)، آگونیست های اوپیوئیدی، اورفنادرین، اکسی تریپتان، اوکسی‌کدون، پارالدهید، پیریبدیل، پتاسیم کلرید، پتاسیم سیترات، پرامی‌پکسول، کینیدین، راموسترون، روفناسین، روپینیرول، روتیگوتین، داروهای سروتونرژیک (خطر بالا، متفرقه)، تضعیف‌کننده‌های CNS سروتونرژیک غیر اوپیوئیدی، اوپیوئید های سروتونرژیک (خطر بالا)، سدیم فسفات، سولفونیل اوره‌ها، سوورکسانت، تالیدومید، تیازید و دیورتیک های شبه تیازیدی، تیوتروپیوم، توپیرامات، داروهای ضدافسردگی سه حلقه‌ای، ویلازودون، ورتیوکستین، یوهیمبین، زولپیدم

افزایش اثرات تریمیپرامین توسط داروها:
آکلیدینیوم، آجمالین، آلیزاپرید، آلموتریپتان، آلوسترون، آلترتامین، آمانتادین، آمفتامین‌ها، داروهای ضد تهوع (آنتاگونیست های 5HT3)، داروهای ضد سایکوز، فراورده‌های حاوی سم بوتولینوم، بریمونیدین (موضعی)، بروموپرید، برومپریدول، بوسپیرون، کانابیدیول، ماری‌جوانا، کلرال بتائین، کلرمتیازول، کلرفنسین کاربامات، سایمتیدین، سیتالوپرام، کوبیستات، کوکائین (موضعی)، سیکلوبنزاپرین، مهارکننده‌های قوی و متوسط CYP2D6، داپوکستین، دکس‌متیل‌فنیدات، متیل‌فنیدات، دکسترومتورفان، دایمتیندن (موضعی)، داکسیلامین، درونابینول، دروپریدول، دولوکستین، التریپتان، مشتقات ارگوت، اس سیتالوپرام، اسکتامین، فنفلورامین، فلوکستین، فلووکسامین، گلیکوپیرونیوم (موضعی)، هیدروکسی‌زین، ایپراتروپیوم (استنشاق دهانی)، گیاه کاوا، لاسمیدیتان، لمبورکسانت، لینزولید، لورکاسرین (از بازار دارویی ایالات‌متحده جمع‌آوری‌شده)، لومفانترین، منیزیم سولفات، متاکسالون، متوتری‌مپرازین، متوکلوپرامید، متی‌روسین، میانسرین، مینوسیکلین (سیستمیک)، مهارکننده‌های مونو آمین اکسیداز (ضدافسردگی)، نابیلون، اندانسترون، اوکساتومید، اوکسوممازین، اوزانیمود، پاروکستین، پگ اینترفرون آلفا – 2b، پرامپانل، پراملینتید، پروکاربازین، راموسترون، راساژیلین، روفینامید، سافینامید، سلژیلین، اوپیوئید های سروتونرژیک (خطر بالا)، آگونیست های گیرنده 5HT1D (تریپتان ها)، مهارکننده‌های باز جذب سروتونین/ نوراپی نفرین، سرترالین، سدیم اکسیبات، گیاه علف چای، اسپند، تتراهیدروکانابینول، تتراهیدروکانابینول و کانابیدیول، فراورده‌های تیروئید، تری‌مپرازین، اومکلیدینیوم، فراورده‌های والپروات

کاهش اثرات داروها توسط تریمیپرامین:
مهارکننده‌های استیل کولین استراز، آگونیست های آلفا 1، آگونیست های آلفا 2، آگونیست های آلفا 2 (چشمی)، داروهای معدی - روده‌ای (پروکینتیک)، گوانتیدین، فراورده‌های رادیو دارویی آیوبنگوان، ایتوپرید، لووسولپرید، لوفکسیدین، نیتروگلیسیرین، پیتولیسانت، سکرتین

کاهش اثرات تریمیپرامین توسط داروها:
مهارکننده‌های استیل کولین استراز، باربیتورات ها، کاربامازپین، پگ اینترفرون آلفا – 2b، گیاه علف چای

تداخل با غذا:
آب گریپ فروت ممکن است متابولیسم بعضی از داروهای ضدافسردگی سه حلقه‌ای را مهار نماید و سمیت آنها را افزایش دهد.
راهکار: در صورت مصرف همزمان، افزایش اثرات و سمیت دارو پایش شود.

هشدار ها تریمیپرامین

‌اين دارو در موارد زير بايد با احتياط فراوان مصرف شود.
الكسيم حاد، آسم ،‌اختلالات دوقطبي، اختلالات خوني و گوارشي، گلوكوم با زاويه باريك، افزايش فشار داخل كره چشم، پركاري تيروئيد،‌هيپروتروفي پروستات، عيب كار كليه، اسيكيزوفرني،‌حملات تشنجي، حساسيت به دارو‌هاي ضد افسردگي سه‌حلقه‌اي و احتباس ادرار.

توصیه های دارویی تریمیپرامین

. از قطع ناگهاني مصرف دارو بايد پرهيز‌شود. در صورت نياز ، كاهش مقدار مصرف بتدريج در طول يك دوره حداقل 4 هفته‌اي انجام شود.
2. در هفته‌هاي اول درمان به دليل افزايش تمايل به خودكشي بايد بيمار را تحت نظر قرار داد.
3. بيش از يك داروي ضد افسردگي در يك زمان نبايد تجويز شود.
4. براي شروع اثرات درماني اين دارو حداقل 6-1 هفته وقت لازم است.
5. ￿￿￿￿ن￿سال￿ندان بايد با حدا￿￿ مقدار شروع ￿ود. زيرا به عوارض جانبي اين دارو حساس‌ترند.
6. به علت نيمه عمر طولاني دارو ، تجويز يكباره مقادير‌آن در موقع خواب، كفايت مي كند.
7. به بيمار بايد يادآوري شود كه در صورت بروز علائم آنتي موسكاريني به درمان ادامه دهد، چون به اين اثرات تا حدي تحمل حاصل مي‌شود.
8. در صورت وجود سابقه مصرف مهار كننده آنزيم MAOتوسط بیمار، بايد دو هفته بعد از قطع آن، مصرف این دارو را آغاز نمود.
9. در صورت ضرورت مصرف داروي مهاركننده MAO بايد حداقل يك هفته میان قطع اين دارو و شروع مصرف داروي جديد فاصله ايجاد شود.
10. اين دارو با ايجاد خواب آلودگي، ممكن است بر اعمالي كه نياز به مهارت و هوشياري دارند، مانند رانندگي، تأثير بگذارد.
11. مصرف اين دارو در كودكان توصيه نمي شود.
12. دوره درمان با اين دارو بايد كامل شود. اين دارو نبايد بيش از مقدار توصيه شده مصرف شود.
13. در صورت فراموش كردن يك نوبت مصرف دارو،اگر رژيم درماني به صورت چند نوبت در روز ‌باشد، به محض به يادآوردن ،آن نوبت بايد مصرف شود، مگر اينكه،تقریبا زمان مصرف نوبت بعدي فرا رسيده باشد. در اين صورت، مقدار مصرف بعدي نيز نبايد دو برابر گردد. اگر رژيم درماني بصورت مصرف در هنگام خواب باشد، نبايد هنگام صبح دارو مصرف شود. بهتر است در اين موارد با پزشك مشورت گردد.
14. به دليل احتمال بروز منگي و سرگيجه هنگام برخاستن از حالت خوابيده يا نشسته بايد احتياط نمود.
15. با مصرف اين دارو، خشكي دهان ممكن است بروز نمايد. در صورت تداوم اين عارضه به مدت بيش از 2 هفته، بايد به پزشك مراجعه شود.
16. احتمال بروز حساسيت به نور با مصرف اين دارو وجود دارد. لذا ضروري است از پوشش ضد آفتاب استفاده شود.
17. بيمار بايد 7-3 روز پس از قطع مصرف دارو تحت نظر باشد.
18. در صورت نياز به هرگونه عمل جراحي يا درمان اضطراري، پزشك بايد از مصرف دارو مطلع شود.