کارودیلول چیست و برای چه مواردی استفاده می شود؟

کوریول محصول شرکت اکتوورکو

کارودیلول با کاهش ضربان قلب، بار قلب را کاهش می دهد و فشار خون را کنترل می کند. برای جلوگیری از سکته قلبی و درمان کمکی در نارسایی قلب کاربرد دارد. البته در زمان حمله قلبی نباید از این دارو استفاده شود. کوریول یکی از برندهای این دارو است.

 

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف کارودیلول

کارودیلول یک مسدودکننده بتا (بتابلوکر) با خواص اضافی مسدودکننده آلفا-۱ است که اثرات محافظت‌کننده قلبی و عروقی متنوعی دارد.
موارد مصرف تأیید شده کارودیلول
کارودیلول توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای درمان سه بیماری قلبی-عروقی زیر تأیید شده است:

۱. نارسایی قلبی خفیف تا شدید

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول برای درمان نارسایی قلبی پایدار با کاهش کسر جهشی استفاده می‌شود.
• این دارو با مسدود کردن گیرنده‌های بتا-۱ و بتا-۲ و همچنین گیرنده‌های آلفا-۱، به کاهش پیشرفت بیماری، کاهش نیاز به بستری شدن در بیمارستان و بهبود بقا کمک می‌کند. مسدود کردن آلفا-۱ به کاهش مقاومت عروقی محیطی و کاهش بار پسین کمک می‌کند.
• نکته بالینی برای پزشکان: شروع درمان باید با دوز بسیار کم و تیتراسیون آهسته و تدریجی دوز در طول چند هفته صورت گیرد. این رویکرد برای جلوگیری از تشدید حاد نارسایی قلبی و تحمل بهتر دارو حیاتی است. بیمار باید از نظر بدتر شدن نشانه‌های نارسایی قلبی و افت فشار خون یا برادی‌کاردی شدید تحت نظر باشد.

۲. فشار خون بالا (هایپرتنشن)

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول به صورت تک‌درمانی یا در ترکیب با سایر داروهای ضدفشار خون برای مدیریت فشار خون بالا تأیید شده است.
• این دارو از طریق اثرات بتابلوکر (کاهش ضربان قلب و برون‌ده قلبی) و اثر مسدودکننده آلفا-۱ (گشادکنندگی عروق محیطی) به کاهش فشار خون سیستولیک و دیاستولیک کمک می‌کند.
• نکته بالینی برای پزشکان: کارودیلول به ویژه در بیمارانی که همزمان با فشار خون بالا، مبتلا به نارسایی قلبی یا نقص عملکرد بطن چپ پس از سکته قلبی هستند، مزیت دارد. با این حال، به دلیل خواص گشادکنندگی عروق، احتمال بروز افت فشار خون وضعیتی باید در نظر گرفته شود.

۳. نقص عملکرد بطن چپ پس از سکته حاد قلبی

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول برای کاهش مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی-عروقی و بستری شدن در بیمارستان در بیمارانی که پس از یک سکته حاد قلبی، نقص عملکرد بطن چپ دارند (کسر جهشی کمتر از ۴۰ درصد) چه با نارسایی قلبی آشکار یا بدون آن، تأیید شده است.
• این دارو با کاهش استرس میوکارد و جلوگیری از بازسازی نامناسب بطن (بازمدل‌سازی)، اثرات محافظتی دارد.
• نکته بالینی برای پزشکان: شروع درمان معمولاً باید پس از تثبیت وضعیت بیمار (معمولاً چند روز پس از سکته قلبی) و با دوز پایین آغاز شود تا اطمینان حاصل شود که وضعیت همودینامیک بیمار پایدار است. پایش دقیق ضربان قلب و فشار خون الزامی است.

موارد مصرف خارج از برچسب (غیر رسمی) کارودیلول
برخی کاربردهای کارودیلول که در منابع پزشکی به آن‌ها اشاره شده، اما توسط سازمان‌های اصلی نظارتی تأیید نشده‌اند، عبارت‌اند از:

۱. درمان لرزش اساسی (ترمور اساسی)

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول، مانند سایر بتابلوکرها (به ویژه پروپرانولول)، می‌تواند برای کاهش نشانه‌های لرزش اساسی استفاده شود.
• این اثر احتمالاً از طریق مسدود کردن گیرنده‌های بتا-۲ در عضلات اسکلتی و یا در مسیرهای عصبی مرکزی که لرزش را کنترل می‌کنند، اعمال می‌شود.
• نکته بالینی برای پزشکان: اگرچه پروپرانولول استانداردترین درمان برای لرزش اساسی است، کارودیلول ممکن است یک گزینه جایگزین در بیمارانی باشد که بتابلوکرهای دیگر را به خوبی تحمل نمی‌کنند یا دارای فشار خون بالا نیز هستند.

۲. پروفیلاکسی میگرن

توضیحات کاربردی و بالینی:

• به طور کلی، بتابلوکرها در پیشگیری از میگرن کاربرد دارند. کارودیلول نیز به دلیل اثرات گشادکنندگی عروق و خواص مسدودکننده آلفا، ممکن است در پیشگیری از سردردهای میگرنی مزمن نقش داشته باشد.
• نکته بالینی برای پزشکان: شواهد موجود برای کارودیلول در این مورد کمتر از بتابلوکرهای دیگر (مانند متوپرولول یا پروپرانولول) است، اما در بیمارانی که به داروهای دیگر پاسخ نداده‌اند یا نیاز به درمان همزمان برای فشار خون و میگرن دارند، ممکن است در نظر گرفته شود.

۳. درمان کمکی در اضطراب عملکردی و اضطراب عمومی

توضیحات کاربردی و بالینی:

• بتابلوکرها برای کاهش نشانه‌های اضطراب عملکردی (مانند ترس از صحنه یا اضطراب امتحان) که شامل نشانه‌های فیزیکی مانند تپش قلب، لرزش و تعریق هستند، استفاده می‌شوند.
• کارودیلول می‌تواند با مسدود کردن اثرات تحریک‌کننده آدرنالین بر قلب و عروق، به کاهش این نشانه‌های فیزیکی کمک کند.
• نکته بالینی برای پزشکان: این کاربرد معمولاً به صورت مصرف در صورت نیاز و نه درمان روزانه، در نظر گرفته می‌شود و اغلب برای مدیریت نشانه‌های فیزیکی اضطراب استفاده می‌شود.

مکانیسم اثر کارودیلول

کارودیلول یک داروی منحصر به فرد با عملکرد دوگانه است که ترکیبی از فعالیت‌های مسدودکنندگی بتا و مسدودکنندگی آلفا-۱ را دارد، که منجر به اثرات محافظت‌کننده قلبی-عروقی می‌شود.

اثرات مسدودکنندگی گیرنده‌های آدرنرژیک

مسدودکننده گیرنده بتا (غیرانتخابی):

• کارودیلول گیرنده‌های بتا-۱ و بتا-۲ آدرنرژیک را مسدود می‌کند.
• مسدود کردن بتا-۱ در قلب، باعث کاهش ضربان قلب (کرونوتروپی منفی)، کاهش نیروی انقباضی میوکارد (این وتروپی منفی) و کاهش هدایت دهلیزی-بطنی می‌شود. این امر به کاهش بار کاری قلب کمک می‌کند.
• مسدود کردن بتا-۲ (عمدتاً در برونش‌ها و عروق)، در عملکردهای دیگر نیز نقش دارد، هرچند اثر آن با گشادکنندگی عروق ناشی از مسدود کردن آلفا-۱ خنثی می‌شود.

مسدودکننده گیرنده آلفا-۱:

• مسدود کردن گیرنده‌های آلفا-۱ آدرنرژیک در عروق خونی محیطی، منجر به گشاد شدن عروق (وازودیلاتاسیون) می‌شود. این گشادشدگی عروق، مقاومت عروقی محیطی را کاهش داده و در نتیجه، فشار خون را پایین می‌آورد و بار پسین قلب را کم می‌کند.

اثرات اضافی محافظت‌کننده

• کارودیلول دارای خواص آنتی‌اکسیدانی قوی است و می‌تواند رادیکال‌های آزاد اکسیژن را از بین ببرد. این ویژگی در محافظت از میوکارد (عضله قلب) و جلوگیری از آسیب سلولی ناشی از استرس اکسیداتیو، به ویژه در نارسایی قلبی، مهم است.
• این دارو همچنین دارای خواص ضدالتهابی است که می‌تواند به کاهش پیشرفت بازمدل‌سازی نامناسب بطن چپ در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی کمک کند.

فارماکوکینتیک کارودیلول

جذب و فراهمی زیستی

• جذب: کارودیلول پس از مصرف خوراکی سریع و تقریباً کامل از دستگاه گوارش جذب می‌شود.
• اثر عبور اول (متابولیسم کبدی): این دارو تحت یک متابولیسم گسترده عبور اول در کبد قرار می‌گیرد، به این معنی که بخش قابل توجهی از دارو قبل از رسیدن به گردش خون عمومی غیرفعال می‌شود.
• فراهمی زیستی: به دلیل اثر عبور اول شدید، فراهمی زیستی مطلق دارو پس از مصرف خوراکی نسبتاً پایین است و حدود ۲۵ تا ۳۵ درصد متغیر است.
• تأثیر غذا: مصرف کارودیلول همراه با غذا توصیه می‌شود، زیرا سرعت جذب را کاهش داده اما میزان آن را افزایش می‌دهد و در نتیجه، احتمال افت فشار خون وضعیتی را کم می‌کند.
• زمان رسیدن به حداکثر غلظت پلاسمایی: غلظت پلاسمایی دارو معمولاً ظرف ۱ تا ۲ ساعت پس از مصرف خوراکی به حداکثر می‌رسد.

توزیع

• اتصال به پروتئین: کارودیلول به شدت به پروتئین‌های پلاسما (بیش از ۹۸ درصد) متصل می‌شود.
• حجم توزیع: این دارو دارای حجم توزیع بالا است، به این معنی که به طور گسترده‌ای در بافت‌ها توزیع می‌شود (اثر لیپوفیلیک).

متابولیسم و دفع

• متابولیسم: متابولیسم کارودیلول به طور گسترده در کبد و عمدتاً توسط آنزیم‌های سیتوکروم P450 صورت می‌گیرد. مسیرهای اصلی متابولیک شامل هیدروکسیلاسیون، دمتاسیون و گلوکورونیداسیون هستند.
• متابولیت‌های فعال: چندین متابولیت فعال تولید می‌شوند، از جمله ۴'-هیدروکسی فنیل، که دارای فعالیت مسدودکنندگی بتا و آنتی‌اکسیدانی قوی است.
• نیمه عمر حذف: نیمه عمر حذف نهایی کارودیلول تقریباً ۷ تا ۱۰ ساعت است. این امر امکان دوزبندی یک یا دو بار در روز را فراهم می‌سازد.
• دفع: دفع دارو عمدتاً از طریق صفرا و مدفوع صورت می‌گیرد. دفع کلیوی بخش کوچکی از کل دفع را تشکیل می‌دهد.

نکات بالینی مرتبط با فارماکوکینتیک:

• نقص عملکرد کبد: در بیماران مبتلا به نارسایی یا نقص شدید عملکرد کبد، نیمه عمر حذف می‌تواند به طور قابل توجهی افزایش یابد و منجر به تجمع دارو شود، بنابراین در این بیماران مصرف کارودیلول منع مصرف دارد.
• نقص عملکرد کلیه: در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه، نیازی به تنظیم دوز کارودیلول نیست.

منع مصرف کارودیلول

تجویز کارودیلول در شرایط بالینی زیر مطلقاً ممنوع است و نباید استفاده شود:

۱. نارسایی قلبی جبران‌نشده

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی شدید که به تثبیت بالینی نرسیده‌اند و نیاز به درمان‌های وریدی (مانند داروهای اینوتروپ) دارند، منع مصرف مطلق دارد.
• شروع مصرف بتابلوکرها در فاز حاد و جبران‌نشده نارسایی قلبی می‌تواند منجر به وخامت حاد عملکرد بطن چپ، شوک قلبی و بدتر شدن نشانه‌های ادم ریوی شود.
• نکته بالینی: این دارو تنها باید در نارسایی قلبی پایدار و مزمن آغاز شود و تیتراسیون آن با دوز بسیار پایین و تدریجی باشد.

۲. آسم برونشیال و بیماری مزمن انسدادی ریه شدید

توضیحات کاربردی و بالینی:

• در بیمارانی که مبتلا به آسم برونشیال فعال، حمله حاد آسم یا بیماری مزمن انسدادی ریه شدید با جزء اسپاسم برونشی هستند، کارودیلول منع مصرف دارد.
• اگرچه کارودیلول خواص مسدودکنندگی گیرنده آلفا-۱ دارد، اما به دلیل مسدود کردن گیرنده‌های بتا-۲ (غیرانتخابی)، می‌تواند منجر به انقباض برونش‌ها (برونکواسپاسم) و تشدید جدی مشکلات تنفسی شود.
• نکته بالینی: در صورت لزوم استفاده از بتابلوکر در بیماران با بیماری انسدادی ریه خفیف، باید با احتیاط فراوان و پایش دقیق عملکرد ریوی صورت گیرد.

۳. بلوک دهلیزی-بطنی درجه دو یا سه

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول در بیمارانی که دچار بلوک دهلیزی-بطنی درجه دو یا سه هستند (مگر اینکه بیمار دارای پیس‌میکر فعال باشد) منع مصرف دارد.
• بتابلوکرها سرعت هدایت را در گره دهلیزی-بطنی کاهش می‌دهند و استفاده از آن‌ها در این بیماران می‌تواند منجر به برادی‌کاردی شدید و آسیستول (ایست قلبی) شود.

۴. برادی‌کاردی شدید

توضیحات کاربردی و بالینی:

• در بیمارانی با ضربان قلب پایه کمتر از ۵۰ تا ۶۰ ضربه در دقیقه (بسته به پروتکل بالینی و شرایط بیمار)، تجویز کارودیلول ممنوع است.
• اثرات مسدودکنندگی بتا کارودیلول می‌تواند باعث کاهش شدیدتر ضربان قلب و بروز نقص خون‌رسانی به اندام‌های حیاتی شود.

۵. شوک قلبی یا افت فشار خون شدید

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول در بیماران مبتلا به شوک قلبی یا افت فشار خون سیستمیک شدید منع مصرف دارد، زیرا می‌تواند وضعیت همودینامیک بیمار را بدتر کند.
• خاصیت مسدودکنندگی آلفا-۱ و بتا باعث کاهش بیشتر فشار خون و برون‌ده قلبی می‌شود.

۶. نارسایی شدید کبد

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول به طور گسترده در کبد متابولیزه می‌شود. در بیماران مبتلا به نارسایی شدید کبد، نیمه عمر دارو به طور قابل توجهی افزایش یافته و می‌تواند منجر به تجمع دارو و افزایش خطر عوارض جانبی شود.

موارد منع مصرف در بارداری و شیردهی

منع مصرف در بارداری

• کارودیلول به طور کلی در رده خطر دوران بارداری رده C طبقه‌بندی می‌شود. مطالعات کافی در مورد ایمنی آن در انسان انجام نشده است.
• نکته بالینی: استفاده از آن در دوران بارداری باید تنها زمانی انجام شود که سود مورد انتظار برای مادر، خطر بالقوه برای جنین را توجیه کند.
• خطرات احتمالی: استفاده از بتابلوکرها در اواخر بارداری می‌تواند منجر به برادی‌کاردی جنینی، افت قند خون نوزاد، و افسردگی تنفسی شود. پایش نوزاد پس از تولد ضروری است.

منع مصرف در شیردهی

• مشخص نیست که کارودیلول در شیر مادر ترشح می‌شود یا خیر.
• نکته بالینی: به دلیل پتانسیل بروز عوارض جانبی جدی (مانند برادی‌کاردی و افت قند خون) در نوزاد شیرخوار، تصمیم به قطع شیردهی یا قطع دارو (با در نظر گرفتن اهمیت دارو برای مادر) باید گرفته شود.

موارد منع مصرف در کودکان
توضیحات کاربردی و بالینی:

• ایمنی و اثربخشی کارودیلول در بیماران زیر ۱۸ سال برای درمان نارسایی قلبی، فشار خون بالا یا نقص عملکرد بطن چپ اثبات نشده است.
• استفاده از کارودیلول در این گروه سنی به طور کلی توصیه نمی‌شود و معمولاً تنها در شرایط بسیار خاص و تحت نظارت متخصصان قلب اطفال و با در نظر گرفتن دقیق نسبت خطر به سود انجام می‌شود.

عوارض جانبی کارودیلول

عوارض شایع (%10<):

• قلبی عروقی: افت فشارخون، افت فشارخون وضعیتی
• سیستم اعصاب مرکزی: سرگیجه، خستگی
• غدد درون ریز و متابولیسم: افزایش قندخون، افزایش وزن
• گوارشی: اسهال
• عصبی، عضلانی و اسکلتی: سستی

عوارض نسبتا شایع (%10-1):

• قلبی عروقی: برادی کاردی، سنکوپ، ادم محیطی، ادم، آنژین صدری، بلوک دهلیزی بطنی، حوادث عروق مغزی، تشدید آنژین صدری، افزایش فشارخون، ادم اندام های انتهایی، تپش قلب، بیماری عروق محیطی، ایسکمی محیطی، تاکی کاردی
• سیستم اعصاب مرکزی: سردرد، افسردگی، خواب آلودگی، هیپوستزی (اختلال حس لامسه)، هیپوتونی (ضعف عضلانی)، کسالت، سرگیجه، خواب رفتگی اندام، بی خوابی، تفکرات نامعقول، احساسات ناپایدار، تشدید افسردگی، فقدان تمرکز، عصبانیت، کابوس شبانه، اختلال خواب
• پوستی: افزایش تعریق، راش اریتماتوز، راش ماکولوپاپولار، خارش، ضایعات شبه پسوریازیس، حساسیت پوست به نور
• غدد درون ریز و متابولیسم: افزایش نیتروژن غیرپروتئینی، ادم ناشی از نیروی جاذبه، افزایش کلسترول خون، آلبومین در ادرار، دیابت ملیتوس، گلوکز در ادرار، نقرس، افزایش پتاسیم خون، افزایش اوریک اسید خون، هایپرولمی (افزایش حجم درون عروقی)، افت قندخون، کاهش سدیم خون، هیپوولمی (کاهش حجم درون عروقی)، ضعف جنسی، افزایش گاما گلوتامیل ترانسفراز، کاهش وزن، کاهش میل جنسی، افزایش تری گلیسرید خون، کاهش پتاسیم خون
• گوارشی: تهوع، استفراغ، ملنا (مدفوع خونی تیره)، پریودنتیت (التهاب لثه)، درد گوارشی، خشکی دهان
• ادراری تناسلی: خون در ادرار، تکرر ادرار
• هماتولوژی و انکولوژی: کاهش پروترومبین خون، پورپورای غیرترومبوسیتوپنی، ترومبوسیتوپنی، لکوپنی
• کبدی: افزایش سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز، افزایش سطح سرمی آلکالین فسفاتاز، افزایش سطح سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز، افزایش بیلی روبین خون، افزایش آنزیم های کبدی
• عصبی، عضلانی و اسکلتی: درد مفاصل، آرتریت، کرامپ عضلانی، هیپوکینزی
• چشمی: تاری دید، اختلالات بینایی
• کلیوی: افزایش BUN، افزایش کراتینین سرم، بی کفایتی کلیوی
• تنفسی: تشدید سرفه، نازوفارنژیت، رال (صدای غیرطبیعی ریه)، تنگی نفس، علائم شبه آنفلونزا، احتقان بینی، احتقان سینوس پارانازال، آسم
• متفرقه: تب

سایر عوارض (درصد نامشخص):

• هماتولوژی و انکولوژی: آنمی
• تنفسی: ادم ریوی

تداخلات دارویی کارودیلول

مشخصات کلی تداخلات:

• سوبسترای CYP1A2
• سوبسترای CYP2C9
• سوبسترای CYP2D6
• سوبسترای P-gp
• مهارکننده P-gp (متوسط)
• عامل ضد فشارخون
• تشدید برادی‌کاردی
• تشدید هایپرگلیسمی
• تشدید هیپوگلیسمی
• تداخل با اثر آنالوگ‌های نوراپی‌نفرین رادیونشان شده
• افزایش فاصله PR

تداخلات رده X (پرهیز):

آگونیست های بتا-2، برومپریدول، فکسینیدازول، فلوکتافنین، لاسمیدیتان، پازوپانیب، ریمگپنت، ریواستیگمین، توپوتکان، وین کریستین (لیپوزمال)

کاهش اثرات داروها توسط کارودیلول:

آگونیست های بتا-2، اپی نفرین (بینی، استنشاق دهانی و سیستمیک، راسمیک)، مشتقات تئوفیلین

کاهش اثرات کارودیلول توسط داروها:

آمفتامین‌ها، باربیتورات ها، بریگاتینیب، برومپریدول، دکس متیل‌فنیدات، گیاهان افزایش‌دهنده‌ی فشارخون، لوماکافتور و ایواکافتور، متیل‌فنیدات، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی، پگ اینترفرون آلفا-2b، القاکننده‌های P-gp/ABCB1، ریفامپین، مشتقات ریفامایسین، یوهیمبین

افزایش اثرات داروها توسط کارودیلول:

آفاتینیب، آلفا-1 بلاکرها، آگونیست های آلفا-2، آمیفوستین، عوامل ضد جنون آتیپیکال]نسل دوم[، بتریکسابان، بیلاستین، داروهای ایجادکننده برادی‌کاردی، برنتوکسیمب ودوتین، برومپریدول، بوپیواکائین، گلیکوزیدهای قلبی، سلیپرولول، سریتینیب، آگونیست های کولینرژیک، کلشی سین، سیکلوسپورین (سیستمیک)، دابیگاتران اتکسیلات، دیگوکسین، دیزوپیرامید، دوکسوروبیسین (شکل دارویی متداول)، دولوکستین، ادوکسابان، مشتقات ارگوت، اورولیموس، فکسینیدازول، فینگولیمود، عصاره گرده گیاهان آلرژی زا (عصاره 5 علف)، داروهای کاهش‌دهنده فشارخون، انسولین‌ها، ایوابرادین، لاکوزامید، لاروترکتینیب، لفامولین، فرآورده‌های حاوی لوودوپا، لیدوکائین (موضعی و سیستمیک)، مپیواکائین، متاکولین، نالدمدین، نالوکسگل، نیتروپروسید، پازوپانیب، پرهگزیلین، سوبستراهای P-gp/ABCB1، فولکودین، پروکالوپراید، رانولازین، ریفاکسیمین، سیلودوسین، سیپونیمود، سولفونیل اوره، تالازوپاریب، تگاسرود، توپوتکان، آبروگپنت، ونتوکلاکس، وین کریستین (لیپوزمال)

افزایش اثرات کارودیلول توسط داروها:

آبیراترون استات، مهارکننده‌های استیل کولین استراز، آجمالین، آلفوزوسین، آگونیست های آلفا-2، آمینو کینولون ها (ضد مالاریا)، آمیودارون، داروهای ضد جنون (فنوتیازین‌ها)، آسوناپرویر، باربیتورات ها، بنپریدول، بریگاتینیب، بریمونیدین (موضعی)، مسدودکننده ‌های کانال کلسیمی (غیردی‌هیدروپیریدینی)، سایمتیدین، کلوبازام، کوبیسیستات، مهارکننده‌های CYP2C9 (متوسط)، مهارکننده‌های CYP2D6 (متوسط و قوی)، داکومیتینیب، داروناویر، دیازوکسید، دیگوکسین، دی‌پیریدامول، دیزوپیرامید، دروندارون، اردافتینیب، فلوکتافنین، گیاهان کاهش‌دهنده‌ی فشارخون، ایماتینیب، لاسمیدیتان، لورمتازپام، لوماکافتور و ایواکافتور، لومفانترین، متوکسی فلوران، میدودرین، مولسی‌دومین، نفتوپیدیل، نیکاردیپین، نیکرگولین، نیکوراندیل، نیفدیپین، اوبینوتوزومب، پانوبینوستات، پگ اینترفرون آلفا-2b، پنتوکسی فیلین، پرهگزیلین، مهارکننده‌های P-gp/ABCB1، مهارکننده‌های فسفودی استراز 5، پروپافنون، آنالوگ‌های پروستاسیکلین، کیناگولید، کینین، رانولازین، رگورافنیب، رزرپین، ریواستیگمین، روکسولیتینیب، مهارکننده‌های انتخابی باز جذب سروتونین، ترلیپرسین، توفاسیتینیب

تداخلات دارویی کارودیلول

کارودیلول به دلیل اثراتش بر ضربان قلب، فشار خون و متابولیسم کبدی، با داروهای متعددی تداخل دارد. در زیر، مهم‌ترین تداخلات دارویی کارودیلول، همراه با نام فارسی داروها و نوع تداخل، آورده شده است:
تداخلات با داروهای مؤثر بر قلب و فشار خون

دیگوکسین :

• نوع تداخل: هر دو دارو ضربان قلب را کاهش می‌دهند و می‌توانند باعث برادی‌کاردی (کندی ضربان قلب) شدید شوند. همچنین، کارودیلول ممکن است غلظت دیگوکسین را در خون افزایش دهد که خطر مسمومیت با دیگوکسین را بالا می‌برد.

آمیودارون :

• نوع تداخل: آمیودارون متابولیسم کارودیلول را مهار می‌کند و غلظت آن را در خون به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد، که این امر می‌تواند اثرات مسدودکنندگی بتا را تقویت کرده و خطر برادی‌کاردی یا بلوک قلبی را افزایش دهد.

مسدودکننده‌های کانال کلسیم از نوع غیر دی‌هیدروپیریدین (مانند وراپامیل و دیلتیازم):

• نوع تداخل: این داروها نیز ضربان قلب را کاهش می‌دهند. مصرف همزمان با کارودیلول اثرات کندی ضربان قلب را تشدید می‌کند و خطر برادی‌کاردی علامت‌دار را افزایش می‌دهد.

سایر داروهای کاهش‌دهنده فشار خون (مانند مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACEI)، مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین (ARB)، و دیورتیک‌ها):

• نوع تداخل: مصرف همزمان می‌تواند باعث کاهش بیش از حد فشار خون (افت فشار خون) شود.

کلونیدین :

• نوع تداخل: قطع ناگهانی کلونیدین در بیمارانی که مسدودکننده بتا (مانند کارودیلول) مصرف می‌کنند، می‌تواند باعث افزایش ناگهانی و شدید فشار خون (فشار خون بالا برگشتی) شود. توصیه می‌شود که کارودیلول قبل از قطع کلونیدین، به تدریج قطع شود.

تداخلات با داروهای مؤثر بر متابولیسم کارودیلول

• کارودیلول عمدتاً توسط آنزیم‌های کبدی (به ویژه CYP2D6) متابولیزه می‌شود. داروهایی که این آنزیم‌ها را مهار می‌کنند، غلظت کارودیلول را افزایش می‌دهند.

مهارکننده‌های قوی CYP2D6 (مانند فلوکستین، دولوکستین، پاروکستین، و بوپروپیون):

• نوع تداخل: با مهار آنزیم‌های کبدی، غلظت کارودیلول در خون افزایش یافته و خطر عوارض جانبی مانند افت فشار خون و برادی‌کاردی را بالا می‌برند.

سیکلوسپورین:

• نوع تداخل: کارودیلول ممکن است با مهار یک پمپ انتقالی، غلظت سیکلوسپورین را در خون افزایش دهد. در صورت مصرف همزمان، پایش دقیق سطح سیکلوسپورین توصیه می‌شود.

تداخلات با داروهای مؤثر بر قند خون

انسولین و سایر داروهای کاهنده قند خون (مانند متفورمین، پیوگلیتازون، لیناگلیپتین):

• نوع تداخل: کارودیلول ممکن است اثرات کاهش قند خون این داروها را تقویت کند و همچنین می‌تواند علائم هشداردهنده قند خون پایین (مانند تپش قلب) را پنهان کند و تشخیص افت قند خون را برای بیمار دشوار سازد.

سایر تداخلات مهم دارویی

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) (مانند ایبوپروفن، دیکلوفناک، و ناپروکسن):

• نوع تداخل: این داروها ممکن است اثر کاهش فشار خون کارودیلول را کاهش دهند و باعث افزایش فشار خون شوند.

داروهای ضداحتقان بینی و سینوس (مانند افدرین، سودوافدرین) و داروهای ضدآلرژی:

• نوع تداخل: این داروها می‌توانند باعث افزایش فشار خون شوند و اثرات کارودیلول را خنثی کنند.

ریزرپین و سایر داروهای تخلیه‌کننده کاتکول‌آمین:

• نوع تداخل: مصرف همزمان می‌تواند خطر افت فشار خون و برادی‌کاردی شدید را افزایش دهد.

تداخل با غذا و مواد مصرفی

مصرف با غذا:

نوع تداخل: توصیه می‌شود کارودیلول همراه با غذا مصرف شود. مصرف کارودیلول همراه با غذا سرعت جذب آن را آهسته می‌کند، اگرچه میزان کلی جذب تغییری نمی‌کند، اما خطر عوارض جانبی مانند افت فشار خون و سرگیجه را کاهش می‌دهد.

گریپ‌فروت و آب گریپ‌فروت:

نوع تداخل: آب گریپ‌فروت ممکن است متابولیسم کارودیلول را مهار کرده و غلظت آن را در خون به میزان کمی افزایش دهد. توصیه می‌شود بیمار در مصرف گریپ‌فروت و آب آن ثبات داشته باشد تا در صورت لزوم، دوز کارودیلول تنظیم شود.

الکل:

نوع تداخل: مصرف الکل همراه با کارودیلول می‌تواند اثرات کاهش فشار خون را تقویت کند و منجر به افت فشار خون، سرگیجه، یا سنکوپ شود. به طور کلی توصیه می‌شود مصرف الکل در حین مصرف این دارو محدود یا از آن اجتناب شود.

غذاهای سرشار از پتاسیم (مانند موز، پرتقال):

نوع تداخل: در برخی موارد نادر، کارودیلول ممکن است با داروهایی که پتاسیم را بالا می‌برند (یا غذاهای بسیار غنی از پتاسیم)، ریسک افزایش پتاسیم خون را افزایش دهد. بهتر است مصرف این موارد در حد اعتدال باشد.

تداخل در آزمایشات

آزمایشات قند خون:

• نوع تداخل: کارودیلول می‌تواند علائم هشداردهنده قند خون پایین (هیپوگلیسمی) مانند تپش قلب را پنهان کند. این یک تداخل بیولوژیکی در ارزیابی بالینی است و نیاز به پایش دقیق‌تر قند خون در بیماران دیابتی دارد.

پروفایل لیپیدی:

• نوع تداخل: مانند سایر مسدودکننده‌های بتا، کارودیلول ممکن است به صورت بیولوژیکی (اثر در بدن)، باعث تغییراتی در پروفایل چربی خون شود، از جمله افزایش سطح تری‌گلیسیرید و کاهش کلسترول لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL-c).

تست‌های استرس قلبی:

• نوع تداخل: کارودیلول یک مسدودکننده بتا است و باید در مورد قطع یا ادامه مصرف آن قبل از انجام تست‌های استرس قلبی با پزشک مشورت شود، زیرا این داروها می‌توانند بر نتایج تست تأثیر بگذارند.

هشدار ها کارودیلول

توجه به هشدارهای زیر در زمان تجویز و پایش بیمار تحت درمان با کارودیلول ضروری است، به ویژه به دلیل اثرات قلبی-عروقی و محرک آن:

۱. قطع ناگهانی دارو

توضیحات کاربردی و بالینی:

• قطع ناگهانی کارودیلول یا هر بتابلوکر دیگری می‌تواند منجر به تشدید آنژین صدری، افزایش خطر سکته قلبی و تشدید دیس‌ریتمی (ریتم‌های غیرطبیعی قلب) شود.
• این خطر در بیمارانی که دچار بیماری عروق کرونر هستند، به مراتب بیشتر است.
• نحوه مدیریت: در صورت نیاز به قطع درمان، دارو باید به صورت تدریجی و طی یک تا دو هفته و تحت نظارت دقیق بالینی کاهش داده شود. اگر آنژین به طور ناگهانی تشدید شود یا نارسایی عروق کرونر حاد رخ دهد، درمان با کارودیلول باید موقتاً دوباره آغاز شود.

۲. نارسایی قلبی

توضیحات کاربردی و بالینی:

• اگرچه کارودیلول یک درمان اصلی برای نارسایی قلبی مزمن است، شروع یا افزایش دوز آن در بیمارانی که دچار احتباس مایعات یا بدتر شدن نارسایی قلبی هستند، می‌تواند منجر به وخامت نشانه‌ها (مانند ادم و تنگی نفس) شود.
• نحوه مدیریت: قبل از شروع یا افزایش دوز، باید وضعیت مایعات و حجم بیمار تثبیت شده و در صورت نیاز، دوز دیورتیک‌ها (داروهای ادرارآور) تنظیم شود. پایش نشانه‌های حیاتی و وزن بیمار ضروری است.

۳. برادی‌کاردی و افت فشار خون

توضیحات کاربردی و بالینی:

• کارودیلول می‌تواند باعث برادی‌کاردی (ضربان قلب پایین) شدید و افت فشار خون (به ویژه افت فشار خون وضعیتی به دلیل مسدود کردن گیرنده‌های آلفا-۱) شود. این عوارض می‌توانند منجر به سرگیجه، سنکوپ (غش) یا زمین خوردن شوند.
• نحوه مدیریت: در صورت بروز برادی‌کاردی شدید یا افت فشار خون علامت‌دار، دوز باید کاهش یابد یا در صورت نیاز، دارو به طور موقت قطع شود. شروع درمان باید با دوز بسیار پایین برای به حداقل رساندن این خطرات باشد.

۴. دیابت و افت قند خون

توضیحات کاربردی و بالینی:

• بتابلوکرها ممکن است نشانه‌های افت قند خون (مانند تپش قلب) را پوشانده و شناسایی آن را در بیماران دیابتی (به ویژه آن‌هایی که انسولین یا سولفونیل اوره‌ها مصرف می‌کنند) دشوار سازند.
• همچنین، کارودیلول ممکن است ریکاوری از افت قند خون را به تأخیر بیندازد.
• نحوه مدیریت: بیماران دیابتی باید به طور مرتب سطح قند خون خود را اندازه‌گیری کرده و از پنهان شدن نشانه‌های افت قند خون آگاه باشند. در صورت نیاز، دوز داروهای کاهنده قند خون باید تعدیل شود.

۵. مشکلات تنفسی

توضیحات کاربردی و بالینی:

• به دلیل فعالیت مسدودکنندگی بتا-۲ غیرانتخابی، کارودیلول در بیماران مبتلا به آسم برونشیال یا بیماری انسدادی ریوی شدید منع مصرف دارد.
• نحوه مدیریت: در صورت استفاده در بیماران با بیماری ریوی خفیف، کمترین دوز مؤثر باید استفاده شود و در صورت بروز یا تشدید اسپاسم برونشی، دارو باید قطع شود.

 اوردوز (مصرف بیش از حد) کارودیلول و درمان
اوردوز کارودیلول می‌تواند به دلیل اثرات شدید دارویی آن بر سیستم قلبی-عروقی، وضعیت اورژانسی جدی و خطرناکی باشد.

نشانه‌های اوردوز

نشانه‌های بالینی اوردوز به طور مستقیم با مکانیسم اثر دارو مرتبط است و شامل موارد زیر است:

• برادی‌کاردی شدید: کاهش خطرناک ضربان قلب.
• افت فشار خون شدید: کاهش فشار خون تا حدی که منجر به نقص خون‌رسانی به بافت‌ها شود.
• شوک قلبی: نارسایی گردش خون به دلیل کاهش شدید برون‌ده قلبی.
• بلوک دهلیزی-بطنی: اختلال شدید در هدایت الکتریکی قلب.
• نارسایی تنفسی: به دلیل کاهش پرفیوژن یا اثرات مسدودکنندگی بتا-۲ (نادرتر).
• تشنج: ممکن است در موارد شدید رخ دهد.

درمان اوردوز

درمان اوردوز کارودیلول، حمایتی و بر اساس وضعیت بالینی بیمار است و در محیط اورژانس یا بخش مراقبت‌های ویژه انجام می‌شود:

حفاظت و تثبیت اولیه:

• تنفس و گردش خون: راه هوایی بیمار باید تأمین شود و در صورت لزوم، تهویه کمکی صورت گیرد.
• پایش مداوم: پایش قلب و عروق (الکتروکاردیوگرافی، فشار خون، اشباع اکسیژن) و سطح قند خون ضروری است.

درمان برادی‌کاردی و بلوک قلبی:

• آتروپین: به صورت وریدی برای درمان برادی‌کاردی شدید و بلوک قلبی درجه یک یا دو (اگر پاسخ دهد) تزریق می‌شود.
• ایزوپروترنول یا اپی‌نفرین: در صورت عدم پاسخ به آتروپین، داروهای تحریک‌کننده بتا برای افزایش ضربان قلب و هدایت استفاده می‌شوند.
• پیس‌میکر موقت: در صورت عدم پاسخ به داروها، ضربان‌ساز موقت برای کنترل برادی‌کاردی شدید ضروری است.

درمان افت فشار خون و شوک قلبی:

• تزریق مایعات: برای جبران حجم داخل عروقی.
• وازوپرسورها: داروهایی مانند نوراپی‌نفرین یا دوپامین برای افزایش فشار خون در صورت مقاومت به مایعات.
• گلوکاگون: گلوکاگون با دوز بالا (شروع با تزریق وریدی و سپس انفوزیون) می‌تواند به طور مؤثر بر اثرات مسدودکنندگی بتا غلبه کرده و یک درمان خط دوم مهم در اوردوز شدید بتابلوکرها است.
• سایر داروها: در موارد مقاوم، تزریق وریدی کلسیم یا انسولین با دوز بالا و دکستروز نیز می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد.

تخلیه دارو:

• زغال فعال: در صورت مصرف اخیر (معمولاً در کمتر از یک ساعت) و عدم وجود منع مصرف، زغال فعال می‌تواند جذب دارو را در دستگاه گوارش کاهش دهد.
• همودیالیز: کارودیلول به دلیل اتصال پروتئینی بالا، به خوبی توسط همودیالیز حذف نمی‌شود.

توصیه های دارویی کارودیلول

توصیه‌های دارویی مخصوص پزشکان (مدیریت بالینی)
این توصیه‌ها برای اطمینان از درمان ایمن و مؤثر کارودیلول در محیط بالینی حیاتی هستند:

۱. تیتراسیون (تنظیم تدریجی) دوز و پایش اولیه

• شروع درمان: کارودیلول باید همیشه با دوز بسیار پایین (به عنوان مثال، ۳٫۱۲۵ میلی‌گرم دو بار در روز برای نارسایی قلبی) شروع شود. این کار برای جلوگیری از افت فشار خون حاد، برادی‌کاردی و تشدید نارسایی قلبی ضروری است.
• افزایش دوز: دوز تنها باید در فواصل حداقل دو هفته‌ای و در صورتی که بیمار دوز فعلی را به خوبی تحمل کند، به تدریج افزایش یابد. هدف نهایی رسیدن به بالاترین دوز قابل تحمل است.
• پایش همودینامیک: قبل از هر افزایش دوز، ضربان قلب، فشار خون (به ویژه فشار خون وضعیتی) و نشانه‌های بالینی نارسایی قلبی (مانند احتباس مایعات) باید به دقت ارزیابی شوند. اگر ضربان قلب خیلی کند (کمتر از ۵۰ ضربه در دقیقه) یا فشار خون پایین باشد، افزایش دوز ممنوع است.

۲. مدیریت نارسایی قلبی

• تثبیت وضعیت: شروع کارودیلول در بیماران نارسایی قلبی باید پس از تثبیت وضعیت انجام شود. اگر بیمار دچار احتباس مایعات باشد، باید ابتدا با استفاده از دیورتیک‌ها حجم مایعات کنترل شود.
• تشدید نشانه‌ها: در صورت بدتر شدن نارسایی قلبی، ممکن است نیاز باشد دوز دیورتیک‌ها موقتاً افزایش یابد و دوز کارودیلول یا کاهش یابد یا برای یک دوره کوتاه متوقف شود تا وضعیت بیمار تثبیت گردد.

۳. جراحی و بیهوشی

• عدم قطع ناگهانی: بتابلوکرها نباید قبل از جراحی به طور ناگهانی قطع شوند. قطع ناگهانی می‌تواند خطر حوادث قلبی-عروقی در دوره اطراف عمل را افزایش دهد.
• مدیریت در زمان جراحی: پزشک بیهوشی باید از مصرف کارودیلول مطلع باشد، زیرا این دارو می‌تواند اثرات داروهای بیهوشی را تقویت کرده و خطر افت فشار خون و برادی‌کاردی را در حین عمل افزایش دهد.

۴. ملاحظات آزمایشگاهی

• بیماران دیابتی: در بیماران دیابتی، تنظیم دوز داروهای کنترل قند خون ممکن است ضروری باشد. همچنین، به بیمار هشدار داده شود که کارودیلول می‌تواند نشانه‌های افت قند خون را پنهان کند.
• نقص کبد: کارودیلول در نارسایی شدید کبد منع مصرف دارد و در موارد خفیف تا متوسط نیز باید با احتیاط فراوان و پایش دقیق عملکرد کبد تجویز شود.

توصیه‌های دارویی بیمار (اطلاعات مهم برای بیمار)
این دستورالعمل‌ها باید به صورت واضح و کاربردی به بیمار ارائه شوند:

۱. نحوه صحیح مصرف دارو

• با غذا مصرف شود: کارودیلول باید همیشه همراه با غذا مصرف شود تا جذب دارو بهبود یابد و احتمال سرگیجه و افت فشار خون کاهش یابد.
• زمان مصرف: دارو را در زمان‌های ثابتی در طول روز (اغلب دو بار در روز) مصرف کنید و هیچ دوزی را فراموش نکنید.
• بلعیدن کامل: کپسول‌های طولانی‌رهش باید کامل بلعیده شوند و نباید خرد یا جویده شوند.

۲. پرهیز از قطع ناگهانی

• هرگز به طور ناگهانی قطع نکنید: به بیمار تأکید شود که قطع ناگهانی دارو بسیار خطرناک است و می‌تواند باعث درد قفسه سینه، حمله قلبی یا افزایش فشار خون شود. هرگونه تصمیم برای قطع یا تغییر دوز باید توسط پزشک گرفته شود.

۳. مدیریت عوارض جانبی

• افت فشار خون وضعیتی: برای جلوگیری از سرگیجه یا غش، بیمار باید به آرامی از حالت نشسته یا خوابیده بلند شود.
• گزارش نشانه‌ها: در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر، بیمار باید فوراً با پزشک تماس بگیرد:

1. افزایش وزن ناگهانی (بیش از ۲ کیلوگرم در چند روز) یا تورم شدید در پاها یا مچ پا (نشانه‌های احتباس مایعات).
2. احساس سرگیجه شدید یا غش کردن.
3. ضربان قلب بسیار کند (احساس می‌کنید که قلب خیلی آهسته می‌زند).
4. تنگی نفس بدتر یا سرفه جدید.

۴. ملاحظات ویژه

• دیابت: اگر بیمار دیابتی است، باید به طور منظم قند خون خود را اندازه‌گیری کند، زیرا دارو می‌تواند نشانه‌های کاهش قند خون را پنهان کند.
• تداخلات: بیمار باید پزشک را در مورد تمام داروها (شامل داروهای بدون نسخه، مکمل‌ها و محصولات گیاهی) مطلع سازد.
• رانندگی: در شروع درمان یا پس از افزایش دوز، بیمار باید هنگام رانندگی یا کار با ماشین‌آلات احتیاط کند تا زمانی که بداند دارو چگونه بر او تأثیر می‌گذارد.