لاموتریژین

لاموتریژین چیست؟
لاموتریژین از داروهای ضد صرع است.صرع نوعی بیماری مغزی می باشد که در آن این حملات تشنج در اثر اختلال جریان الکتریکی سلول های قسمتی از مغز رخ می دهد.
تشنج يك حمله ي عصبي ناشي از اختلال در فعاليت الكتريكي مغز مي باشد و بصورت حرکات غیر ارادی در بدن،چشم ها و بخش هاي مختلف بدن بروز مي كند.این علایم می تواند عوارضی در پی داشته باشد و منجر به تغییرات در رفتار،احساسات، هوشیاری و سایر توانایی های ذهنی گردد از این رو کنترل و پیشگیری از بروز این حملات در مبتلایان به صرع بسیار حائز اهمیت است.لاموتریژین با کاهش جریان الکتریکی غیر طبیعی سلول های مغزی به تنهایی یا همراه با سایر داروهای ضد صرع جهت کاهش حملات تشنج استفاده می شود.
علاوه بر اینها لاموتریژین می تواند در برخی شرایط بیماری های اعصاب و روان مانند بیماری دوقطبی نیز اثر درمانی داشته باشد زیرا می تواند از بروز مرحله ی افسردگی در این بیماران جلوگیری نماید. 
همچنین لاموتریژن در بعضی افراد باعث کاهش اشتها می شود که جزء عوارض این دارو محسوب می گردد و در پرخوری های با منشاء عصبی به عنوان ضد اشتها کاربرد دارد

پیش از مصرف لاموتریژین 
-در صورت بارداری یا اقدام به بارداری و شیردهی پزشک خود را مطلع نمایید.
-در صورت سابقه ی مشکلات کلیوی، کبدی، بیماری پارکینسون و حساسیت دارویی به پزشک خود اطلاع دهید.
-از آنجا که این دارو می تواند در عملکرد داروهای دیگر در بدن اختلال ایجاد کند لازم است پیش از شروع مصرف لیستی از کلیه ی داروهای مصرفی خود در اختیار پزشک یا داروساز خود قرار دهید.

نحوه ی مصرف لاموتریژین
- دارو را دقیقاً طبق دستور پزشک مصرف کنید . مصرف این دارو باتوجه به وضعیت و نوع مشکل شما متفاوت می باشد.
-از آنجا که این دارو بر روی سیستم عصبی تاثیر دارد،مصرف آن باید به صورت مداوم و تحت نظر پزشک باشد. اگرچه ممکن است در چند هفته ی ابتدایی درمان احساس بهبودی در شما ایجاد نشود،با این حال درمان خودرا ادامه دهید و طبق برنامه ی منظم به پزشک خود مراجعه کنید و همچنین برای بهبود روند درمان کلیه ی مشکلات و مسائل خودرا از پزشک یا داروساز خود سوال بفرمایید .
-قطع این دارو به صورت ناگهانی و بدون نظر پزشک ،می تواند عوارض نامناسبی از جمله بروز حمله ي تشنجي برای بیمار در برداشته باشد لذا قطع اين دارو بايدبصورت تدريجي و تحت نظر پزشك انجام شود.
-ممکن است پزشک شما درمان را با مقدار داروی کم شروع کند و پس از عادت کردن بدن،مقدار داروی شمارا افزایش دهد تا احتمال بروز عوارض ناشی از دارو کمتر شود.
-مقدار مصرف دارو در کودکان با توجه به شرایط، سن و وزن آنها توسط پزشک محاسبه می شود.
-این دارو با غذا تداخل خاصی ندارد و می توان آن را قبل یا بعد از غذا مصرف کرد.قرص را بصورت کامل با یک لیوان آب ببلعید .
-در صورت فراموش كردن مصرف يك نوبت دارو بلافاصله پس از يادآوري آن را مصرف كنيد مگر آنكه زمان ياد آوري به نوبت مصرف بعدي دارو نزديك باشد.در اين شرايط نوبت فراموش شده را مصرف نكنيد و نوبت بعدي را در زمان خودش مصرف كنيد اما به هيچ وجه مقدار مصرف دارو را دوبرابر نكنيد.

توصیه های لاموتریژین
-با توجه به اینکه این دارو توسط شرکت ها ی متعددی ساخته می شود،ممکن است اثر داروی تولیدی شرکت های مختلف برای بیمار متفاوت باشد لذا نحوه ي مصرف اين دارو باتوجه به شركت سازنده و نام برند دارو متفاوت است . بطور مثال قرص هاي آهسته رهش بايد بصورت كامل بلعيده شوند و از خرد كردن يا نصف كردن آن ها خودداري شود. بعضي از برندها را بهتر است بعد از غذا و بعضي را بايد قبل از غذا مصرف كنيد به همين دليل دارو را دقيقا طبق دستور پزشك مصرف كنيد و همچنين پيش از مصرف بروشور دارويي موجود درجعبه ي دارو را به دقت مطالعه كرده و سوالات خود را از داروسازتان بپرسيد.
بهتر است هر بار برای دریافت نسخه ی جدیدتان از تغییر برند یا شرکت تولیدکننده ی دارو خودداری کنید و در صورت لزوم به پزشک خود اطلاع دهید.
-در ابتدای درمان با این دارو ممکن است افکار ناراحت کننده ی شما از گذشته بیشتر شوند اما نگران نباشید. باید بدانید که این افکار ناشی از مصرف این دارو و شروع اثر بخشی آن می باشند و به مرور زمان برطرف می شوند.
بهتر است در این موارد افکار خودرا با نزدیکان و یا مشاور و پزشک خود درمیان بگذارید و آگاهانه نسبت به برطرف کردن آنها اقدام نمایید .
-به دليل عوارض ناشي از اين دارو براي جنين ،درصورتي كه قصد بارداري يا شك به بارداري داريد حتما پزشك خود را جهت تغيير دارو مطلع سازيد و در زمان مصرف اين دارو از روش مناسب جهت پيشگيري از بارداري استفاده نماييد.
-در ابتداي شروع درمان بيماري صرع با لاموتریژین ممكن است تعداد يا نوع حملات تشنج كمي تغيير كند اما نگران نباشيد زيرا به مرور اين مشكل برطرف مي شود.لذا احتياطات لازم را رعايت كنيد و با پزشك خود در تماس باشيد.
-مصرف الکل در مدت درمان با این دارو می تواند احتمال بروز عوارض ناشی از این دارو را افزایش دهد.
-رانندگی برای بیماران مبتلا به صرع مناسب نمی باشد اما در صورتی که در مدت یک سال تشنجی رخ نداده باشد، می توان با نظر پزشک و با احتیاط ، مجددا شروع به رانندگی نمود. با این حال در صورتی که رانندگی می کنید باید حواستان به زمان مصرف داروها و خواب آلودگی ناشی از آنها باشد.

عوارض شایع لاموتریژین 
-خواب آلودگی، خستگی، سرگیجه و مشکلات بینایی مانند تاری دید از عوارض این دارو می باشد لذا تا زمانی که اثر دارو از بین نرفته از رانندگی و کارهایی که نیاز به تمرکز و احتیاط دارند خودداری نمایید .
_برای سردرد یا درد کمر و مفاصل احتمالی ناشی از مصرف این دارو از داروساز خود درمورد داروی ضد درد مناسب سوال بفرمایید.
_خشکی دهان نیز از علائم مربوط به مصرف این دارو میباشد که با آدامس یا آبنبات فاقد شکر می توان آن را برطرف نمود .
_در صورت احساس تهوع و اسهال ناشی از مصرف این دارو ،مصرف غذاهای سبک و ساده و پرهیز از غذاهای پرچرب و پر ادویه این مشکل را برطرف می سازد.
-در صورت بروز علائم آنفولانزا، گلودرد، تب یا تورم غدد لنفاوی، تغییرات شدید خلق و خو، مشکلات حرکتی، احساس لرزش، خستگی شدید،اختلال در خوابیدن، یا زخم خونریزی های بی دلیل و سایر موارد حتماً به پزشک خود مراجعه نمایید .

عوارض نادر اما مهم لاموتریژین
-این دارو می تواند عوارض نادر اما مهمی داشته باشد که علی رغم اینکه احتمال وقوع آنها کم می باشد اما پیگیری و توجه به آنها بسیار مهم می باشد.لذا در صورت داشتن علائم سرفه همراه با گلودرد، خشکی و التهاب چشم وبروز لکه های قرمز پوستی فوراً به پزشک خود یا مرکز درمانی مراجعه کنید. این عارضه ۷ در میلیون احتمال بروز دارد و به آن سندرم استیونس جانسون می گویند

Reference1: www.Drugs.com
Reference2: www.medscape.com

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف لاموتریژین

-اختلال دوقطبی
-تشنج های کانونی (پارشیال) و شروع تشنج
های جنرال: مورد تایید FDA برای سندرم Lennox-Gastaut (فقط درمان کمکی)، تشنج تونیک-کلونیک جنرال اولیه (فقط درمان کمکی)، و شروع تشنج فوکال (تک درمانی یا درمان کمکی). ممکن است برای انواع دیگر تشنج نیز بدون برچسب استفاده شود.
-افسردگی ماژور دوقطبی (بدون برچسب)
-حملات سردرد عصبی یک طرفه کوتاه مدت، پیشگیری (بدون برچسب)
-نورالژی عصب سه‌قلو (بدون برچسب): در بیمارانی که به کاربامازپین و/یا اکسکاربازپین پاسخ نمی‌دهند یا دارای عدم تحمل یا منع مصرف این داروها هستند.

لاموتریژین یک داروی ضد تشنج است که عمدتاً برای درمان صرع و اختلال دوقطبی به وسیله تثبیت فعالیت الکتریکی در مغز استفاده می شود. لاموتریژین با مهار کانال‌های سدیم حساس به ولتاژ عمل می‌کند و در نتیجه آزاد شدن انتقال‌دهنده‌های عصبی تحریک‌کننده مانند گلوتامات را کاهش می‌دهد.
این دارو‌ به عنوان درمان نگهدارنده اختلال دوقطبی برای به تأخیر انداختن زمان وقوع اپیزودهای خلقی (افسردگی، شیدایی، هیپومانیا، دوره‌هایی با ویژگی‌های مختلط)، به صورت درمان تک‌دارویی یا درمان کمکی به کار می‌رود.
همچنین در تشنج های کانونی (پارشیال) و شروع تشنج جنرال، درمان سندرم لنوکس-گاستات (فقط درمان کمکی)، تشنج های تونیک-کلونیک عمومی اولیه (فقط درمان کمکی)، و شروع تشنج های کانونی (درمان تک دارویی یا درمان کمکی) استفاده می‌شود و ممکن است خارج از برچسب برای انواع دیگر تشنج نیز استفاده شود.
این دارو با اسامی تجاری متعدد و به صورت قرص و سوسپانسیون، قرص جویدنی و قرص بازشونده در دهان خوراکی و در دو فرم دارویی سریع رهش و آهسته رهش در دوزهای ۲۵، ۵۰، ۱۰۰ و ۲۰۰ میلی‌گرم و عرضه می‌شود.

مکانیسم اثر:
لاموتریژین یک مشتق تریازین است که آزادسازی گلوتامات (یک اسید آمینه تحریک‌کننده) را مهار می‌کند و کانال‌های سدیم حساس به ولتاژ که غشاهای عصبی را تثبیت می‌کنند را مهار می‌نماید. لاموتریژین اثر مهاری ضعیفی بر گیرنده 5-HT3 نیز دارد و در شرایط آزمایشگاهی دی هیدروفولات ردوکتاز را مهار می کند.

مکانیسم اثر لاموتریژین

لاموتریژین یک مشتق تریازین است که آزادسازی گلوتامات (یک اسید آمینه تحریک‌کننده) را مهار می‌کند و کانال‌های سدیم حساس به ولتاژ که غشاهای عصبی را تثبیت می‌کنند را مهار می‌نماید. لاموتریژین اثر مهاری ضعیفی بر گیرنده 5-HT3 نیز دارد و در شرایط آزمایشگاهی دی هیدروفولات ردوکتاز را مهار می کند.

فارماکوکینتیک لاموتریژین

متابولیسم: کبدی و کلیوی؛ بیشتر از ۷۵درصد با گلوکورونیداسیون متابولیزه می‌شود؛ خودالقایی ممکن است رخ دهد.
اتصال به پروتئین: حدود ۵۵درصد(در درجه اول به آلبومین)
جذب: سریع رهش: سریع و کامل، ۹۷/۶درصد(نکته: جذب قرص خوراکی بازشونده در دهان(چه کامل بلعیده شود یا در دهان بازشود) با قرص‌های معمولی مشابه است).
نیمه‌عمر حذف:
اطفال
بدون مصرف همزمان AED القا کننده آنزیم (به عنوان مثال، فنی توئین، فنوباربیتال، کاربامازپین، پریمیدون): نوزادان و کودکان ۱۰ ماهه تا ۵ ساله: ۱۹ ساعت (محدوده: ۱۳ تا ۲۷ ساعت)؛ در صورت درمان همزمان با مشتقات والپروات:نوزادان و کودکان ۱۰ ماهه تا ۵ ساله: ۴۵ ساعت (محدوده: ۳۰ تا ۵۲ ساعت)، کودکان ۵ تا ۱۱ سال: ۶۶ ساعت (۵۰ تا ۷۴ ساعت)و در صورت مصرف همزمان القا کننده آنزیم (به عنوان مثال، فنی توئین،فنوباربیتال، کاربامازپین، پریمیدون):نوزادان و کودکان ۱۰ ماهه تا ۵ ساله: ۷/۷ ساعت (محدوده: ۶ تا ۱۱ ساعت)، کودکان ۵ تا ۱۱ سال: ۷ ساعت (محدوده: ۴ تا ۱۰ ساعت)؛ مصرف همزمان داروهای القا کننده آنزیم همراه با مشتقات والپروات: کودکان ۵ تا ۱۱ سال: ۱۹ ساعت (محدوده: ۷ تا ۳۱ ساعت)؛
بزرگسالان:
سریع رهش: ۲۵ تا ۳۳ ساعت، سالمندان: ۲۵ تا ۴۳ ساعت. آهسته رهش: مشابه سریع رهش؛ درمان همزمان با والپروئیک اسید: ۴۸ تا ۷۰ ساعت؛ درمان همزمان فنی توئین، فنوباربیتال، پریمیدون یا کاربامازپین: ۱۳ تا ۱۴ ساعت؛درمان همزمان فنی توئین، فنوباربیتال، پریمیدون یا کاربامازپین به همراه والپروات: ۲۷ ساعت؛ نارسایی مزمن کلیه: ۴۳ ساعت؛ همودیالیز: ۱۳ ساعت در طول دیالیز، ۵۷ ساعت بین دیالیز؛ نارسایی کبدی:خفیف: ۲۰ ± ۴۶ ساعت/متوسط: ۴۴ ± ۷۲ ساعت/شدید بدون آسیت: ۱۱ ± ۶۷ ساعت/شدید با آسیت: ۱۰۰ ± ۴۸ ساعت

مدت زمان رسیدن به پیک پلاسمایی: سریع رهش ۱تا۵ ساعت؛ آهسته رهش ۴تا۱۱ ساعت

دفع: ادرار (۹۴درصد-حدود ۹۰درصد به صورت کنژوگه گلوکورونیده و حدود ۱۰ درصد تغییرنیافته)، مدفوع (۲ درصد)

منع مصرف لاموتریژین

-سابقه حساسیت مفرط(راش پوستی، آنژیوادم، کهیر حاد، خارش شدید، آسیب مخاطی) به لاموتریژین یا هر یک از اجزای فرمولاسیون

موارد احتیاط:
-بارداری
-سابقه حساسیت به سایر داروهای ضدصرع
‏-CrCl کمتر از ۵۰(سریع رهش)
-نارسایی کلیوی قابل توجه (آهسته رهش)
-نارسایی کبدی
-سابقه بیماری قلبی(نارسایی، دریچه‌ای، مادرزادی، اختلال هدایت قلبی، آریتمی بطنی، کانالوپاتی، سندرم بروگادا، اختلال ایسکمیک، در معرض خطر CAD)
-افکار خودکشی
-فنیل کتونوری( اگر فرمولاسیون حاوی فنیل‌آلانین است)
-پرهیز از قطع ناگهانی

عوارض جانبی لاموتریژین

عوارض شایع:
سرگیجه،‌گیجی، سردرد، دوبینی، آتاکسی، حالت تهوع، استفراغ، تاری دید، خواب آلودگی، عفونت تنفسی فوقانی، خارش، کهیر، کمر درد، دیسمنوره، علائم شبه آنفولانزا، آستنی، اسهال، اختلال در هماهنگی، بی خوابی، تب، لرزش، درد شکمی، سوء هاضمه، درد، افسردگی، واژینیت، بی ثباتی عاطفی، بی اشتهایی، اضطراب، تحریک پذیری، درد حلق و حنجره، تشنج، اختلال گفتار، اختلال بینایی، عفونت ادراری، اختلال در تمرکز، یبوست، گرگرفتگی، گردن درد، نیستاگموس، حساسیت به نور، خشکی دهان، آمنوره، ادم، لنفادنوپاتی

عوارض جدی:
راش شدید، سندرم استیونز جانسون، نکرولیز اپیدرمال سمی، آنژیوادم، واکنش‌های حساسیتی مفرط شدید یا تهدید کننده حیات، علائم ائوزینوفیلی سیستمیک ناشی از دارو، لنفوهیستوسیتوز هموفاگوسیتیک، دیسکرازی های خونی، صرع، تشنج در صورت قطع ناگهانی، مننژیت آسپتیک، نارسایی کبدی، خودکشی، تشدید افسردگی
نفریت لوله‌ای بینابینی، خطر آریتمی

تداخلات دارویی لاموتریژین

مشخصات کلی تداخلات: 
- سوبسترای UGT1A4 
- سوبسترای UGT2B7
-سوبسترای OCT1
- مهارکننده OCT2 
- عامل ضد تشنج 
- تشدید اثرات تضعیف‌کننده CNS 

تداخلات رده X (پرهیز): 
آزلاستین (نازال)، برم پریدول، دوفتیلید، فلوناریزین، کراتوم، اولوپاتادین(نازال)، اورفنادرین، اوکسوممازین، پارالدهید، تالیدومید 

کاهش اثرات داروها توسط لاموتریژین: 
پروژستین ( فراورده‌های ضدبارداری) 

کاهش اثرات لاموتریژین توسط داروها: 
استامینوفن، آتازاناویر، کاربامازپین، سنوبامات، مشتقات استروژن، مشتقات استروژن (فراورده‌های ضدبارداری)، ازوگابین، فوس فنی‌توئین، لوپیناویر، مفلوکین، میانسرین، ارلیستات، فنوباربیتال، فنی‌توئین، پریمیدون، پروپاستامول، ریفامپین، ریتوناویر 

افزایش اثرات داروها توسط لاموتریژین: 
الکل (اتیل)، آزلاستین (نازال)، بلونانسرین، برکسانولون، بوپرنورفین، داروهای تضعیف‌کننده‌ CNS، دسموپرسین، دوفتیلید، فلونیترازپام، لاکوزامید، متفورمین، متوتری‌مپرازین، متی‌روسین، الانزاپین، آگونیست های اوپیوئیدی، اورفنادرین، فرآورده‌های نمک اکسی بات، اکسی کدون، پارالدهید، پیریبدیل، پرامی‌پکسول، پروکائین‌آمید، روپگ‌اینترفرون آلفا-۲ب، روپینیرول، روتیگوتین، سوورکسانت، تالیدومید، زولپیدم، توپیرامات، زونیساماید

افزایش اثرات لاموتریژین توسط داروها: 
آلیزاپرید، داروهای ضدتشنج (مسدودکننده‌های کنال‌های سدیمی)، آزلاستین (نازال)، بریمونیدین (موضعی)، بروموپرید، برم پریدول، کاربامازپین، کانبومات، کانابیدیول، ماری‌جوانا (شاهدانه)، کلرمتیازول، کلرفنسین، کاربامات، دریدورکسانت، دایمتیندن (موضعی)، دوکسیلامین، درونابینول، دروپریدول، اسکتامین، فوس‌فنی‌توئین، هیدروکسی زین، گیاه کاوا، لمبورکسانت، لوتیراستام، لیسورید مالئات، لوفکسیدین، منیزیم سولفات، متوتری‌مپرازین، متوکلوپرامید، مینوسیکلین (سیستمیک)، نابیلون، اولوپاتادین(نازال)، اوکسوممازین، پرامپانل، فنی‌توئین، فنوباربیتال، روفینامید، سدیم اکسیبات، سولتیام، تتراهیدروکانابینول، کانابیدیول، تری‌مپرازین، محصولات والپروات، زونیساماید 

تداخل با غذا: 
غذا برجذب دارو تأثیری ندارد. 
ملاحظات تغذیه‌ای ضرورتی ندارد.
تداخلات آزمایشگاهی:
ممکن است با برخی از تست‌های غربالگری سریع دارویی ادرار، به ویژه فن سیکلیدین (نتیجه مثبت کاذب) تداخل داشته باشد.

هشدار ها لاموتریژین

-لاموتریژین می تواند باعث ایجاد بثورات جلدی جدی شود که نیاز به بستری شدن در بیمارستان و قطع درمان دارند. بروز این بثورات، که شامل سندرم استیونز جانسون می‌شود، در اطفال (۲ تا ۱۷ سال) تقریباً ۰/۳٪ تا ۰/۸٪ و در بزرگسالان دریافت کننده لاموتریژین ۰/۰۸٪ تا ۰/۳٪ است. در تجربه های پس از ورود به بازار لاموتریژین در سراسر جهان، موارد نادری از نکرولیز اپیدرمال سمی و/یا مرگ ناشی از بثورات در بزرگسالان و اطفال گزارش شده است.انتظار نمی رود خطر بثورات جدی ناشی از درمان با لاموتریژین آهسته رهش با فرمول سریع رهش لاموتریژین متفاوت باشد.به جز سن، هنوز هیچ عاملی شناسایی نشده است که خطر بروز یا شدت بثورات ناشی از لاموتریژین را پیش بینی کند.تقریباً تمام موارد این عارضه تهدید کننده حیات ناشی از مصرف لاموتریژین طی ۲ تا ۸ هفته پس از شروع درمان رخ داده اند.
-اگرچه راش های خوش خیم نیز توسط لاموتریژین ایجاد می شوند، نمی توان به طور قابل اعتماد پیش بینی کرد که کدام بثورات جدی یا تهدید کننده حیات هستند. بر این اساس، باید مصرف لاموتریژین با اولین علائم راش قطع شود، مگر اینکه بثورات به وضوح مرتبط با دارو نباشد.
-در طول مصرف اين دارو پارامترهاي كبدي،‌كليوي وانعقاد خون به دقت كنترل شوند.
-در صورت بروز بثورات جلدي، تب، علائم شبه آنفولانزا، خواب آلودگي و بدترشدن حملات صرعي به خصوص در ماه اول درمان، مصرف دارو قطع شود.

توصیه های دارویی لاموتریژین

-در زمان شروع درمان با لاموتریژین به دقت به دوز اولیه توصیه شده، برنامه ی تیتراسیون و تنظیمات دوز جهت کاهش خطر واکنش های شدید، از جمله واکنش‌های کشنده پوستی و سایر واکنش های حساسیت مفرط توجه شود.
-دوز توصیه شده به صورت دوز کل روزانه (یعنی در هر ۲۴ ساعت) بیان می شود، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد. قرص های سریع رهش و سوسپانسیون ترکیبی (که به صورت تجاری در دسترس نیستند) در صورتی‌ که دوز کل روزانه کمتر از ۲۵ میلی گرم است، یک بار در روز و اگر دوز کل روزانه بیش از ۲۵ میلی گرم باشد دو بار در روز مصرف می شود. قرص آهسته‌رهش یک بار در روز مصرف می شود.
-افزایش دوز به صورت هفتگی و بر اساس پاسخ به درمان و تحمل بیمار انجام می‌شود.در بعضی افراد ممکن است نیاز به افزایش دوز روزانه لاموتریژین تا ۴۰۰ میلی‌گرم نیز باشد.
-به دلیل اینکه داروی والپروات می‌تواند متابولیسم لاموتریژین را مهارکند، در صورت تجویز همزمان لاموتریژین و والپروات، لازم است دوز لاموتریژین با مقادیر و سرعت کمتری افزایش یابد.
-در بیمارانی که دارو(هایی) را که باعث القای متابولیسم لاموتریژین می شوند (مانند کاربامازپین، فنی توئین و…) مصرف می کنند اما والپروات مصرف نمی کنند، می‌توان درمان با لاموتریژین را با دوز بالاتری (۵۰میلی‌گرم روزانه) برای آنها آغاز کرد.
-مشتقات استروژن (از جمله داروهای ضد بارداری هورمونی) متابولیسم لاموتریژین را تحریک می کنند که باید در تنظیم دوز لاموتریژین در نظر گرفته شود.
*نکات مهم در قطع درمان با لاموتریژین و سایر داروهای موثر بر متابولیسم آن:
-در قطع درمان با لاموتریژین، در درمان مزمن، جهت به حداقل رساندن پتانسیل افزایش دفعات تشنج (در بیماران مبتلا به صرع) و علائم ترک (مانند دیسفوری، توهم، سردرد، بی خوابی، لرزش) لاموتریژین به تدریج قطع شود، مگر اینکه نگرانی های ایمنی مستلزم ترک سریع تری باشد. در کارآزمایی‌های بالینی اختلال دوقطبی، دوزها با کاهش در فواصل هفتگی به میزان ۵۰ درصد طی حداقل ۲ هفته کم و قطع می‌شوند. در صورت قطع کامل دارودرمانی در اختلال دوقطبی، بیماران برای چندین هفته تا ماه ها از نظر ظهور مجدد شیدایی/هیپومانیا تحت نظر قرار گیرند. برای اختلالات تشنجی، برخی از متخصصان توصیه می کنند که لاموتریژین طی چند ماه (مثلاً ۲ تا ۶ماه) قطع شود.
-در صورت نیاز به قطع درمان داروهایی که همزمان با لاموتریژین مصرف می‌شوند (به عنوان مثال، قطع والپروات یا کاربامازپین)، تنظیم دوز تدریجی می‌تواند خطر واکنش‌های شدید حساسیت پوستی، از دست دادن کنترل در اختلال دوقطبی و علائم ترک را کاهش دهد.جهت قطع والپروات و سایر مهارکننده‌های متابولیسم لاموتریژین: در موارد دوقطبی، والپروات (یا سایر مهارکننده‌ها) قطع شود و شروع به افزایش دوز لاموتریژین آغاز شود که می‌تواند تا دوبرابر کردن دوز لاموتریژین در فاصله ۲ هفته‌ای (با استفاده از افزایش‌های هفتگی مساوی) بر اساس پاسخ درمانی ادامه داشته باشد.حداکثر دوز توصیه شده ۲۰۰ میلی گرم در روز در ۱ تا ۲ دوز منقسم بر اساس فرمول انتخابی(سریع یا آهسته‌رهش) می‌باشد. در موارد کنترل تشنج، ابتدا افزایش تدریجی دوز لاموتریژین آغاز شود و به تدریج دوز والپروات در عرض حداقل دوهفته کاهش یابد تا جایی که والپروات قطع و لاموتریژین به دوز مطلوب برسد.
-جهت قطع محرک های متابولیسم لاموتریژین (مانند کاربامازپین، فنی توئین، و سایر موارد):در موارد دوقطبی داروی القا کننده قطع شود و دوز لاموتریژین به مدت یک هفته بدون تغییر نگه داشته‌شود، سپس دوز لاموتریژین را در یک فاصله ۲ هفته ای به نصف کاهش داده شود (به صورت کاهش هفتگی مساوی). پس از این ۲ هفته، می‌توان دوز لاموتریژین را در صورت نیاز بر اساس پاسخ بالینی و تحمل بیمار به حداکثر دوز توصیه شده ۲۰۰ میلی گرم در روز در ۱ تا ۲ دوز منقسم بر اساس فرمول انتخابی تنظیم نمود. در موارد کنترل تشنج، دوز لاموتریژین تا زمانی که دوز داروی القاکننده متابولیسم لاموتریژین طی ۵مرحله در عرض ۴هفته (به صورت هر مرحله ۲۰درصد کاهش دوز) کاهش می‌یابد، ثابت نگه داشته شود.در مرحله بعدی باید دوز لاموتریژین در ابتدای هفته دوم پس از قطع کامل داروهای القاکننده، کاهش داده‌شود.کاهش دوز لاموتریژین نباید سریعتر از ۱۰۰میلی‌گرم روزانه در هر هفته باشد.
-در موارد استفاده جهت نورالژی عصب سه‌قلو، در نظر بگیرید که زمان تیتراسیون تا رسیدن به دوز موثر می‌تواند استفاده را در بیماران مبتلا به درد شدید محدود کند. همچنین لاموتریژین باید تنها برای بیمارانی که منع مصرف کاربامازپین یا اکس کاربازپین دارند یا به آنها پاسخ مطلوب نداده‌ اند، تجویز شود.
-شروع مجدد درمان پس از توقف یا قطع درمان: اگر مصرف لاموتریژین برای بیش از ۵ نیمه عمر (یعنی بیش از ۶ روز در بیشتر بیماران) متوقف شده باشد، مصرف آن طبق دوز اولیه و برنامه افزایش دوز، مجدداً از ابتدا شروع شود. چنانچه مصرف لاموتریژین کمتر از ۵ نیمه عمر (یعنی کمتر از ۶ روز) متوقف شده است، شروع مجدد با دوز پایین و افزایش تدریجی به دوز قبلی در نظر گرفته شود. هنگام شروع مجدد لاموتریژین پس از قطع درمان، تنظیم دوز روزانه قبلی این دارو و هر داروی همراهی که مشخص است نیمه عمر لاموتریژین را طولانی می‌کند (مثلاً والپروات) یا کاهش می‌دهد (مثلاً کاربامازپین)، در نظر گرفته شود. اگر درمان به دلیل بثورات جلدی قطع شد، مجدداً مصرف لاموتریژین از سر گرفته‌نشود.
-در بیماران با نارسایی متوسط تا شدید کبدی بدون آسیت، دوز اولیه و نگهدارنده تا ۲۵ درصد با توجه به پاسخ بالینی و تحمل بیمار، کمتر در نظر گرفته شود. در بیمارانی که آسیت نیز دارند، دوز اولیه و نگهدارنده ۵۰ درصد کمتر در نظر گرفته شود.
-در کودکان در صورت تجویز قرص، برای رسیدن به دوز، قرص ها نباید نصف یا چند قسمت شوند. از قرص کامل برای دوز هر نوبت استفاده شود. مقدار دوز محاسبه شده را تا نزدیکترین قرص کامل گرد نمایید. به شدت به دوز اولیه توصیه شده، برنامه های تیتراسیون و تنظیمات برای کاهش خطر واکنش های شدید، از جمله واکنش شدید پوستی و سایر واکنش های حساسیت مفرط پایبند باشید.
-تنظیم دوز لاموتریژین در کودکان با حساسیت و دقت بیشتر و با توجه به رفرنس‌های تخصصی اطفال انجام شود.
-قرص های جویدنی/بازشونده را می‌توان جوید، یا در آب یا آب میوه حل کرد یا به طور کامل بلعید. برای بازشدن قرص ها، به آن مقدار کمی آب اضافه کنید (فقط به اندازه ای که قرص را بپوشاند)، بگذارید یک دقیقه بماند تا باز شود. محلول را در ظرف بچرخانید و بلافاصله مصرف کنید. اگر قرص ها جویده می شوند، باید از مقدار کمی آب یا آب میوه رقیق شده برای کمک به بلع استفاده شود. از مصرف قسمتی از یک قرص جویدنی یا خرد کردن یا نصف کردن قرص های جویدنی قبل مصرف خودداری شود.
-قرصه های آهسته‌رهش بدون توجه به وعده های غذایی به صورت کامل مصرف شوند. از جویدن، له کردن یا برش قرص‌ها خودداری شود.
-در صورت تجویز قرص مکیدنی لاموتریژین(ODT)
، قرص روی زبان قرارداده شود و به آرامی در دهان چرخانده شود تا حل گردد.قرص به سرعت حل می‌شود و می‌توان محتویات را همراه با غذا یا آب بلعید.
-از آنجا که مصرف این دارو می‌تواند باعث سرکوب سیستم‌عصبی شود، ممکن است توانایی های جسمی یا ذهنی را مختل کند. به همین خاطر بیماران باید در مورد انجام کارهایی که نیاز به هوشیاری ذهنی دارند (مانند کار با ماشین آلات یا رانندگی) احتیاط کنند.
-در بیماران مبتلا به بیماری قلبی ساختاری یا عملکردی (به عنوان مثال، کانالوپاتی های قلبی [به عنوان مثال، سندرم بروگادا]، بیماری سیستم هدایت قلبی، بیماری قلبی مادرزادی، نارسایی قلبی، بیماری ایسکمیک قلب، بیماری دریچه ای قلب، آریتمی های بطنی و… با احتیاط مصرف شود. نظارت بیشتر قلبی را در بیماران در معرض خطر در نظر بگیرید.
-در بیماران مبتلا به نارسایی کبدی یا کلیوی با احتیاط مصرف شود. ممکن است نیاز به تنظیم دوز باشد.
-بیماران تحت درمان برای اختلال دوقطبی باید از نظر بدتر شدن علائم بالینی یا افکار خودکشی به دقت تحت نظر باشند. ارزیابی مجدد بیماران جهت تعیین نیاز به درمان نگهدارنده در صورت درمان بیش از ۱۶ هفته انجام شود.
-خطاهای دارویی در مورد این دارو با درصد بالاتری رخ می‌دهد. احتمال بروز خطاهای دارویی با داروهای مشابه و بین فرمولاسیون های مختلف لاموتریژین وجود دارد. حتما ً داروی بیمار پیش از مصرف توسط پزشک و داروساز چک شود.
-لاموتریژین به ملانین متصل می شود و ممکن است در چشم و سایر بافت های غنی از ملانین تجمع یابد. اهمیت بالینی این پدیده مشخص نیست.
-در خانم‌های مبتلا به صرع که از قبل برای بارداری برنامه ریزی می کنند، غلظت سرمی پایه این دارو باید یک یا دو بار قبل از بارداری در دوره ای که کنترل تشنج به صورت بهینه انجام شده، اندازه گیری شود.این دارو می‌تواند تداخلات بالقوه قابل توجهی با داروهای ضد بارداری حاوی هورمون داشته باشد.
-به دلیل تغییرات فیزیولوژیکی ناشی از بارداری، زنان باردار ممکن است به تنظیم دوز لاموتریژین برای حفظ پاسخ بالینی نیاز داشته باشند. نظارت دقیق در دوران بارداری در نظر گرفته شود. پس از اندازه‌گیری غلظت سرمی پایه یک یا دو بار قبل از بارداری در دوره ای که تشنج تحت کنترل است، می توان نظارت را تا یک بار در ماه در دوران بارداری و یک روز درمیان در هفته اول پس از زایمان ادامه داد.
-لاموتریژین را می توان در سرم نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می کنند، شناسایی کرد. غلظت پلاسمایی لاموتریژین نوزاد ممکن است تا ۵۰ درصد غلظت سرمی مادر باشد. نوزادان تازه متولد شده به دلیل کاهش ظرفیت گلوکورونیداسیون مورد نیاز برای کلیرانس دارو، بیشتر در معرض خطر افزایش غلظت سرمی هستند، به ویژه اگر دوز لاموتریژین مادر به دوز قبل از بارداری برگردانده نشود (دوزهای مادر اغلب در دوران بارداری افزایش می یابد).به همین خاطر لازم است عوارض جانبی مشاهده شده در نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می شوند شامل آپنه، خواب آلودگی، مکیدن ضعیف، ترومبوسیتوز و بثورات پوستی به دقت پایش شود. چنانچه شیردهی به طور ناگهانی قطع شود، علائم ترک ممکن است رخ دهد. بنا به توصیه کارخانه سازنده، تصمیم به شیردهی در طول درمان باید با توجه به خطر مواجهه نوزاد، فواید شیردهی برای نوزاد و مزایای درمان برای مادر گرفته‌شود. در صورت بروز علائم سمیت، غلظت لاموتریژین سرم نوزاد اندازه‌گیری شود.
-سطوح سرمی داروهای ضد تشنجی که همزمان با لاموتریژین مصرف می‌شوند، به صورت دوره‌ای اندازه ‌گیری شود.
-آنزیم‌های کبدی و عملکرد کلیه به صورت دوره‌ای پایش شود.
-واکنش های حساسیت مفرط (به ویژه راش پوستی)، از جمله علائم و نشانه های DRESS (مانند لنفادنوپاتی، تب، بثورات پوستی، تظاهرات متفاوت احتمالی مرتبط با اندام های لنفاوی، کبدی، کلیوی و/یا هماتولوژیک) به دقت بررسی شوند.
-نوار قلبی (ECG) قبل از شروع لاموتریژین در بیماران بالای ۶۰ سال یا در بیماران کمتر از ۶۰ سال که از مسدود کننده‌های کانال سدیمی یا عوامل مختل کننده هدایت قلبی استفاده می‌کنند، بیماری شناخته شده قلبی دارند یا در معرض خطر مشکلات قلبی عروقی [دیابت، فشار خون، هیپرکلسترولمی خانوادگی، سیگار کشیدن] قرار دارند یا سابقه ناگهانی سنکوپ یا پیش سنکوپ بدون علت واضح دارند گرفته‌شود و در بیماران در معرض خطر هنگامی که به دوز هدف یا سطح سرمی هدف رسیدند، تکرار شود.
-تغییرات خلق و‌خو همچون افکار خودکشی، افسردگی، تغییرات رفتاری، بدتر شدن علائم بالینی در اختلال دوقطبی، علائم مننژیت آسپتیک، علائم و نشانه های دیسکرازی خون (مانند تب، گلودرد، زخم های دهان، عفونت ها، کبودی، خونریزی پتشیال یا پورپوریک) در بیماران پیگیری شود.
-دوره درمان با دارو كامل شود. اين دارو نبايد بيشتراز مقدار تجويز شده مصرف شود. 
-در صورت فراموش شدن يك نوبت مصرفي دارو، به محض به ياد آوردن،‌ آن نوبت بايد مصرف شود، ولي اگر تقريباً‌ زمان مصرف نوبت فراموش شده و دو برابر كردن مقدار مصرف بعدي بايد خودداري گردد.